Ομιλία Χ. Αθανασίου για τη Συμφωνία των Πρεσπών
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έφτασε η μέρα που κανείς από εμάς δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί από τις ευθύνες του. Είναι η μέρα που καθένας από μας θα είναι υπόλογος απέναντι στην ιστορία και τον ελληνικό λαό για όσα υποστηρίξει και πράξει σήμερα. Γιατί από τη στιγμή που αυτή η Βουλή ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν υπάρχει γυρισμός.
Ακούσαμε τις απόψεις της Κυβέρνησης. Ακούμε και τις τοποθετήσεις των Ανεξάρτητων ή άλλων Βουλευτών που προτίθενται να υπερψηφίσουν τη Συμφωνία. Πραγματικά αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς έχουν διαβάσει το κείμενο της Συμφωνίας και τη ρηματική διακοίνωση. Διότι αν τα είχαν διαβάσει, αναρωτιέμαι αν θα τολμούσαν να πουν όσες ανακρίβειες λένε σήμερα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εδώ δεν ήρθαμε για να κάνουμε θεωρητική συζήτηση περί πατριωτισμού ή μακεδονικού ζητήματος, αλλά να εγκρίνουμε ή να απορρίψουμε μία υπαρκτή Συμφωνία. Για τον λόγο αυτό επιτρέψτε μου να σας πω τι πραγματικά ψηφίζουμε σήμερα, ώστε να μην υπάρξουν σήμερα ψευδαισθήσεις και αύριο δικαιολογίες.
Αν, λοιπόν, ψηφίσουμε τη Συμφωνία, η γειτονική χώρα θα μετονομαστεί σε «Βόρεια Μακεδονία». Οι κάτοικοί της, όμως, θα έχουν τη μακεδονική ιθαγένεια, άρα θα αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες» και ο υπόλοιπος κόσμος θα μπορεί ελεύθερα να τους αποκαλεί έτσι. Αυτό αναφέρεται ρητά στο εδάφιο α) της παραγράφου 3 του άρθρου 1 της Συμφωνίας.
Ταυτόχρονα, αυτοί οι κάτοικοι -προσέξτε το αυτό!- στο σύνολό τους θα λέγονται «μακεδονικός λαός». Και προσέξτε ειδικά αυτό: Αυτός ο μακεδονικός λαός διαφοροποιείται από τα μέλη των μειονοτήτων που κατάγονται από τη χώρα, αλλά ζουν στο εξωτερικό.
Επομένως, η έννοια του μακεδονικού λαού ξεπερνά την έννοια της ιθαγένειας και αποκτάει εθνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, τα οποία, από τη στιγμή που δεν διευκρινίζονται, είναι εν δυνάμει αλυτρωτικά.
Αυτά αναφέρονται στο άρθρο 49 του Συντάγματος της γείτονος χώρας, όπως αυτό αναφέρεται στη ρηματική διακοίνωση, την οποία η Κυβέρνηση αποδέχεται ως επαρκή και σύμφωνη με τη Συμφωνία και αναφέρεται στην τροποποίηση 36.
Γι’ αυτό το πρωί επιμέναμε να έρθει στη Βουλή το Σύνταγμά τους και η τροπολογία 36, καθώς και οι τροπολογίες 33 και 34, όπου οι Σκοπιανοί –προσέξτε!- επαναφέρουν το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», εν αντιθέσει με την τροπολογία 32, η οποία είχε βάλει το όνομα «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας». Είναι στοιχείο που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα διεθνώς ισχύοντα στις συνταγματικές αναθεωρήσεις, καθώς κάθε μεταγενέστερη τροποποίηση οφείλει να ενσωματώνει τις προηγούμενες, πράγμα που δεν γίνεται.
Με αυτά τα δεδομένα συμβαίνει κάτι πρωτοφανές στα κοινοβουλευτικά χρονικά: Σε ένα ζήτημα μείζονος εθνικής ευαισθησίας που δεσμεύει εσαεί την Ελλάδα, οι Βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν εν κενώ και χωρίς να έχουν υπάρξει επαρκείς διευκρινίσεις από την πλευρά των Σκοπίων.
Συνεπώς, ως Νέα Δημοκρατία αξιώνουμε το αυτονόητο, να κατατεθεί στη Βουλή το πλήρες επίσημο και κωδικοποιημένο κείμενο του νέου Συντάγματος της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας μαζί με το προοίμιό του. Γιατί το προοίμιο; Γιατί στο προοίμιο του ισχύοντος Συντάγματος υπάρχουν οι περισσότερες αλυτρωτικές διατάξεις και πρέπει να γνωρίζουμε ακριβώς τι λένε.
Και όλοι αυτοί, λοιπόν, οι Μακεδόνες, ο μακεδονικός λαός τι γλώσσα θα μιλούν; Μα, φυσικά, μακεδονικά, την επίσημη γλώσσα της χώρας. Αυτά αναφέρει το εδάφιο γ) της παραγράφου 3 του άρθρου 1.
Επομένως, ψηφίζουμε μία Συμφωνία που εκχωρεί ευθέως στη γείτονα χώρα τους όρους «Μακεδόνας», αφού μακεδονική ιθαγένεια θα έχουν οι κάτοικοί της, καθώς και τους όρους «μακεδονικός λαός» και «μακεδονική γλώσσα».
Και τι θέση έχει, λοιπόν, στη Συμφωνία η Μακεδονία μας, η δική μας Μακεδονία; Παραδόξως, δεν γίνεται καμμία αναφορά ευθέως σε «Ελληνική Μακεδονία». Αντ’ αυτού, ονομάζεται «βόρεια περιοχή του πρώτου μέρους», δηλαδή της Ελλάδος.
Το έχετε αντιληφθεί αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Έρχεται μετά η Κυβέρνηση και μας λέει: «Μα, το άρθρο 7 ρυθμίζει αυτά τα ζητήματα και διασφαλίζει την ελληνικότητα της Μακεδονίας».
Θα το πω ευθέως και χωρίς περιστροφές: Όποιος το επικαλείται αυτό, έχοντας διαβάσει το άρθρο 7, ή κοροϊδεύει τον λαό ή είναι επικίνδυνος. Και θλίβομαι που πολλοί από αυτούς που το υποστηρίζουν είναι νομικοί επιστήμονες και θα έπρεπε να γνωρίζουν τις συνέπειες μιας Συμφωνίας.
Όμως, ας δούμε τι λέει το άρθρο 7. Τι μας λέει; Λέει ότι δυο χώρες αντιλαμβάνονται με τρόπο διακριτό τον όρο «Μακεδονία». Ωραία, για να δούμε, όμως, ποια είναι αυτή η διάκριση και αν είναι επαρκής.
Διαβάζω την παράγραφο 2 του άρθρου 7, όπου γίνεται αναφορά στον ελληνικό πολιτισμό για το πρώτο μέρος, για εμάς δηλαδή, την ιστορία και την κουλτούρα μας. Προσωπικά δεν με καλύπτει, γιατί βρίσκω τον ορισμό πολύ αόριστο, ιδίως αφού δεν περιέχει σαφή αναφορά στην Ελληνική Μακεδονία. Ψάχνω να βρω, λοιπόν, πώς ορίζει το γειτονικό κράτος τη λέξη «Μακεδονία» και διαβάζω την παράγραφο 3, η οποία αναφέρει: «Με αυτούς τους όρους, δηλαδή “Μακεδονία”, “μακεδονικός” νοούνται η επικράτεια…» -προσέξτε, δεν το έχουν βάλει σε εμάς, το βάζουν μόνο εκεί- «…η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά τους, με τη δική τους ιστορία, τον πολιτισμό και κληρονομιά», διακριτώς διαφορετικά από αυτά που αναφέρονται στο άρθρο 7 παράγραφος 2 στη δική μας Μακεδονία. (DE)
Προσέξτε: Και εδώ η νομική επιστήμη, αλλά και η λογική σηκώνουν τα χέρια ψηλά, διότι η συγκεκριμένη διατύπωση δεν προσδιορίζει ακριβώς τίποτα. Αφήνει ελεύθερο πεδίο στη γειτονική χώρα να είναι ό,τι επιθυμεί. Το άρθρο 7 παράγραφος 3 νομικά και ουσιαστικά αφήνει ελεύθερο το πεδίο στον αλυτρωτισμό, δίνοντας δικαίωμα μέσω της αοριστίας του στο γειτονικό κράτος να προσδιορίζει αζημίως, όπως επιθυμεί, τώρα και στο μέλλον. Αυτό ψηφίζουμε, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Θα ήθελα να απευθυνθώ στον κ. Θεοχαρόπουλο, τον κ. Μαυρωτά και τον κ. Δανέλλη, τους οποίους από τις συζητήσεις σε άλλα νομοσχέδια τους εκτιμώ, γιατί εμβαθύνουν και γίνονται αναλυτικοί: Δεν βλέπετε καμιά διαφορά; Διαβάστε, σας παρακαλώ πολύ, σήμερα που θα πάτε στα σπίτια σας αυτό που λέω και ελάτε να ψηφίσετε με υπευθυνότητα και γνώση. Διότι το ζήτημα δεν είναι ότι πρέπει να λυθεί το Μακεδονικό ζήτημα, αλλά πώς λύνεται. Συμφωνείτε με αυτά που ανέπτυξα, ναι ή όχι;
Μα, υπάρχει η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων του άρθρου 8, θα μας πουν οι θιασώτες της Συμφωνίας, που θα λύνει τα ζητήματα αυτά. Ρωτώ: Πότε θα τα λύσουν; Αφού εκχωρήσουμε την ονομασία, την ιθαγένεια, τη γλώσσα, την έννοια του μακεδονικού λαού, αφού η γειτονική χώρα μπει στο ΝΑΤΟ και εκκινήσει τις ενταξιακές διαδικασίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Και αν δεν λύσουν οι εμπειρογνώμονες τα ζητήματα αυτά, τι συνέπειες θα έχει αυτό; Σας απαντώ: Απολύτως καμιά. Η χώρα μας θα έχει απωλέσει όλα τα διαπραγματευτικά όπλα που θα μπορούσε να έχει, γιατί θα έχει βρεθεί προ τετελεσμένων. Και στα διεθνή δικαστήρια να προσφύγουμε για δήθεν δυσερμήνευτα προβλήματα, δεν θα υπάρχει καμμία λύση, διότι είναι ρητές οι διατάξεις.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εμείς καταψηφίζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη τη Συμφωνία και θεωρούμε ότι αυτό οφείλετε να κάνετε όλοι, γιατί αντιστρατεύεται απολύτως τα εθνικά δίκαια και αγώνες δεκαετιών. Κανένας Πρωθυπουργός της χώρας, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Αντώνη Σαμαρά, δεν διανοήθηκε ποτέ να φέρει στη Βουλή των Ελλήνων μια Συμφωνία που εκχωρεί τους όρους «Μακεδόνας» και «μακεδονικός λαός», «μακεδονική γλώσσα» στους γείτονες ούτε θα υπέγραφε μια συμφωνία που αφήνει ασάφειες και ανοιχτά ζητήματα για αλυτρωτισμό, είτε τωρινό είτε μελλοντικό. Η ιστορία μας και τα εθνικά μας δίκαια ξεπερνούν τις ιδεολογίες μας, τις ιδεολογικές μας διαφορές και τα πρόσκαιρα κομματικά ή προσωπικά συμφέροντα.
Φρονώ πως όποιος έχει αντίληψη αυτού του πράγματος κατανοεί ότι δεν είναι δυνατόν να ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, γιατί πάνω από όλα, υπονομεύει τα συμφέροντα της χώρας μας, αλλά και το διεθνές κύρος της.
Γνώμη, κύριοι συνάδελφοι, μπορεί να έχουν όλοι, αλλά για να έχεις γνώμη, πρέπει να έχεις γνώση του ζητήματος.
Σας ευχαριστώ.
