Οι ομιλίες στην εκδήλωση για τα ναρκωτικά από τη Λαϊκή Συσπείρωση
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Γενικής Γραμματείας του Υπουργείου Αιγαίου & Νησιωτικής Πολιτικής το περασμένο Σάββατο το απόγευμα η εκδήλωση της Λαϊκής Συσπείρωσης Λέσβου «Λέσβος ελεύθερη από Ναρκωτικά και όχι με ελεύθερα τα Ναρκωτικά». Η ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα έδειξε το μεγάλο ενδιαφέρον της κοινωνίας της Λέσβου για το θέμα της εκδήλωσης.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή πεντάλεπτο βίντεο που, με τον πλέον παραστατικό τρόπο, κατέδειξε την πορεία προς το θάνατο ενός που ξεκινά και στη συνέχεια εθίζεται στα ναρκωτικά. Ακολούθησαν παρεμβάσεις από το Νάσο Γαλή παθολόγο και υποψήφιο περιφερειακό σύμβουλο στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου με τη Λαϊκή Συσπείρωση, το Δούκα Πρωτόγηρο ψυχολόγο, και υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο στο δήμο Μυτιλήνης με τη Λαϊκή Συσπείρωση και την Αγλαΐα Κυρίτση, υποψήφια περιφερειακή σύμβουλο στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου με τη Λαϊκή Συσπείρωση. Στη συνέχεια ακολούθησε πλούσια συζήτηση με ερωτήσεις και παρεμβάσεις από το κοινό. Το μέρος αυτό της εκδήλωσης ολοκληρώθηκε με την παρέμβαση της Νίκης Τσιριγώτη, υποψήφιας Δήμαρχου Μυτιλήνης. Η όλη εκδήλωση έκλεισε με μουσικό πρόγραμμα από το συγκρότημα «Ξεκούρδιστο Μήλο».
Αναλυτικά οι ομιλίες.
--------------
Η παρέμβαση του Νάσου Γαλή
Πριν μιλήσουμε για τη χρήση των ναρκωτικών (ή καλύτερα των ψυχοδραστικών ουσιών) και τα αποτελέσματα της, καλό είναι να έχουμε κατά νου δύο βασικές έννοιες:
- Η υγεία του ανθρώπου η οποία ορίζεται σαν μια κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο σαν η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας και
- Η δική μας σκοπιά για την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου, όπως την αντιλαμβανόταν ο Μάρξ σαν το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων καθώς και η δράση του ανθρώπου που επικεντρώνεται στην συνειδητή και συλλογική δράση στη φύση και την κοινωνία ώστε να την αλλάξει για την ικανοποίηση των αναγκών.
Από αυτήν την σκοπιά θα πρέπει να προσθέσουμε ότι με βάση τις διακηρύξεις και αποφάσεις όλων των παγκόσμιων οργανισμών θεωρείται η χρήση των ναρκωτικών ότι συντελεί στην παγκόσμια επιβάρυνση της νοσηρότητας.
Έχουμε αύξηση της νοσηρότητας, των λοιμώξεων και τη θνησιμότητα εξαιτίας της χρήσης και κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών.
Ο δρόμος για τη μεγάλη επιβάρυνση που οδηγεί και στο θάνατο είναι η εξάρτηση από τις ψυχοδραστικές ουσίες.
Τονίζουμε εξαρχής ότι ένα ιδιαίτερα σημερινό πρόβλημα, που αλλάζει αρκετά τη μέχρι τώρα θεώρηση αρκετά περί ναρκωτικών (π.χ. διαχωρισμούς σκληρών-μαλακών κ.α.) είναι η ποικιλία της περιεκτικότητας σε δραστική ουσία, η καθαρότητα των ουσιών που επικρατούν, η αυξανόμενη παράλληλη χρήση τους.
Είναι φανερό ότι χρειάζονται προγράμματα πρόληψης (περιβαλλοντικής και καθολικής) σε χώρους διασκέδασης, σχολεία κ.λ.π. όπως και προγράμματα απεξάρτησης που να μην οδηγούν στη συνέχιση χορήγησης ουσιών αλλά στην πλήρη απεξάρτηση και επανένταξη των ανθρώπων.
Ποια είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή με τη διακίνηση των ναρκωτικών και τις επιπτώσεις τους; Στην Ευρώπη, αυτή τη στιγμή, η αγορά και τα κέρδη από τις εξαρτισιογόνες ουσίες υπολογίζονται με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς σε πάνω από 25 δις (οι μεγάλες κατηγορίες είναι: κανναβιοειδή, διεργετικά, οπιοειδή κ.α.).
Πρώτο είναι το εμπόριο κάνναβης, δεύτερο κοκαΐνη και διεγερτικά, τρίτο συνθετικά ναρκωτικά.
Υπολογίζονται ότι οι εγκληματικές οργανώσεις μόνο από την κάνναβη κερδίζουν πάνω από 10 δις τα οποία χρησιμεύουν για την έρευνα, την παραγωγή και διακίνηση των υπόλοιπων ναρκωτικών ουσιών. Αντιλαμβανόμαστε πλήρως ότι η αντιμετώπιση δεν μπορεί να γίνει αποσπασματικά αλλά συνολικά στα «προϊόντα» που προωθούνται.
Αυτή τη στιγμή 1% των ενηλίκων στην Ευρώπη κάνει καθημερινή χρήση κάνναβης και πάνω από 100 εκατομμύρια Ευρωπαίους έχουν δοκιμάσει ναρκωτική ουσία τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους.
Και κάτι που μας αφορά: η «Βαλκανική οδός» είναι η κυριότερη οδός μεταφοράς των οπιοειδών από τη Ασία στην Ευρώπη.
Ένα τεράστιο παγκόσμιο θέμα είναι και η διακίνηση τεράστιων ποσοτήτων συνταγογραφούμενων ναρκωτικών ουσιών οι οποίες χρησιμεύουν είτε για ξεχωριστή χρήση είτε για πρόσμιξη με άλλες ουσίες.
Αυτό αποδεικνύει και μια τεράστια ανισότητα: υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι που λόγω ασθενειών χρειάζονται αυτές τις ουσίες και δεν τις έχουν και ταυτόχρονα έχουμε κατακόρυφη αύξηση της κατάχρησης συνταγογραφούμενων οπιοειδών σε ορισμένες χώρες π.χ. ΗΠΑ, Καναδάς κ.λ.π.
Η πρόσμιξη με φαιντανύλες στις ΗΠΑ και η αύξηση χορήγησης τέτοιων σκευασμάτων οδήγησε το 2016 σε πάνω από 70 χιλιάδες θανάτους στις ΗΠΑ και στο θάνατο μεγάλου αριθμού αυτοχθόνων κατοίκων σε περιοχή του Καναδά.
Αυτή τη στιγμή η τάση είναι ανοδική στα προϊόντα της κάνναβης, στη χρήση διεργετικών ουσιών (κοκαΐνη MDUA, αμφεταμινών), μεγάλη αύξηση συνθετικών οπιοειδών με εμφάνιση νέων ουσιών υψηλής δραστικότητας και πρόσμιξη με φάρμακα ή άλλες ουσίες, μεγάλη αύξηση της διακίνησης των πρόδρομων ουσιών που χρειάζονται για την παραγωγή φαιντανύλης, ηρωίνη, κοκαΐνη, αμφεταμινών (πρόδρομες ουσίες που δεν χρειάζονται πολύ χώρο για να διακινηθούν) και συντελούν στην παραγωγή τεράστιων ποσοτήτων συνθετικών ναρκωτικών.
Έχουμε και διάφορα παράδοξα στη χρήση των ψυχοδραστικών ουσιών π.χ. στην Αμερική με τις εκστρατείες κατά του καπνίσματος έχει μειωθεί πολύ η χρήση νικοτίνης στους έφηβους και αυτή τη στιγμή στην πρώτη θέση είναι η χρήση μαριχουάνας!!!
Στην Ευρώπη ακόμα δεν έγινε αυτό, είναι όμως πρώτη στην χρήση αλκοόλ στους έφηβους.
Η κάνναβη στην Ευρώπη αυξάνεται από την παραγωγή χωρών της (όπως π.χ. και η Ελλάδα) και από εισαγωγή από Μαρόκο και Τουρκία.
Η Ευρώπη είναι πρώτη στην παραγωγή διεγερτικών ουσιών, κύρια συνθετικών.
Έρχονται σημαντικές ποσότητες και από την Κίνα.
Αύξηση νέων ψυχοδραστικών ουσιών (συνθετικά κανναβοειδή με μεγάλη περιεκτικότητα σε ουσίες που έχουν και θανατηφόρα δράση).
Έχουμε εντατικές πλέον μεθόδους παραγωγής κανναβοειδών, καλλιέργειες φυτών υψηλής δραστικότητας.
Αυξήθηκε η καθαρότητα συνθετικών προϊόντων. Είχαμε προϊόντα που πριν μόνο καπνίζονταν ενώ τώρα έχουμε και ενέσιμες μορφές, προϊόντα σε δισκία και σκόνη, κρυστάλλους, έλαια, ρινικά σπρέι.
Συνολικά για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος μόνο στην Ευρώπη την διετία 2016-2017 εμφανίσθηκαν 620 νέες ψυχοδραστικές ουσίες και μπήκαν στο «εμπόριο» 66. Επομένως νέα εικόνα, νέα αγορά, νέα σύνθετα προβλήματα.
Και πως αντιμετωπίζεται από την Ευρώπη;
Η τάση είναι να δίνουμε το δικαίωμα π.χ. για παραγωγή κάνναβης για προσωπική χρήση και διάθεση για φαρμακευτικούς σκοπούς. Εμπορικά ρυθμιζόμενη αγορά κάνναβης (ανάπτυξη νέων προϊόντων, ψεκαστήρες, υγρά ηλεκτρονικών τσιγάρων). Όλα αυτά επιδρούν στα πρότυπα κατανάλωσης και στην συμπεριφορά, ειδικά των εφήβων.
Πρέπει να πούμε ότι η νομοθεσία διαφόρων χωρών για τη μη ιατρική χρήση κάνναβης παραβιάζουν τις διεθνείς υποχρεώσεις όπως προκύπτουν από αποφάσεις του ΟΗΕ κ.λ.π.
Η διακίνηση των ουσιών αυτών μέσω του σκοτεινού δικτύου - «διαδικτύου» είναι μεγάλη (ειδικά στην Ευρώπη). Φτάσαμε αυτή τη στιγμή να έχουμε ένα νέο ναρκωτικό την εβδομάδα.
Πρώτο πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και παγκοσμίως: η χρήση κάνναβης για ιατρικούς σκοπούς.
Εμπειρία. Όταν εφαρμόστηκε οδήγησε σε άμβλυνση της αντίληψης του κόσμου –ειδικά των νέων- σε σχέση με την επικινδυνότητα της ουσίας.
Δεν έχουν αποσαφηνιστεί θέματα όπως η σύνθεση των φαρμάκων (δραστική ουσία και δόση), η φαρμακοτεχνική μορφή δράσης, η βέλτιστη δόση χορήγησης, οι παρενέργειες.
Για τη χρησιμότητα ενός φαρμάκου πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η ισορροπία μεταξύ κινδύνου και οφέλους.
Η συνταγογράφηση για ιατρική χρήση θα πρέπει να γίνεται με ιατρική γνώση και αντίληψη.
Και ενώ τίποτα από αυτά δεν έχει γίνει, προωθούνται με διαδικασίες fast track, η χορήγηση αδειών παραγωγής.
Δεύτερο πρόβλημα: οι χώροι ελεγχόμενης χορήγησης των ενέσιμων ναρκωτικών, δηλαδή συντήρηση χωρίς να αυξάνεται ο κίνδυνος για άλλη νοσηρότητα.
Όμως άλλαξε ο χάρτης όπως είδαμε. Επομένως αφορά ένα μικρό κομμάτι πλέον και δεν λύνει το πρόβλημα τους.
Ένας γιατρός θα βρεθεί λοιπόν στην κατάσταση να συντηρεί ένα πρόβλημα που βλάπτει τον άνθρωπο χωρίς να φαίνεται ορατή η δυνατότητα ένταξης του σε στεγνό πρόγραμμα απεξάρτησης.
Η διαχείριση της τοξικομανίας δεν μπορεί να οδηγήσει σε καμία λύση και δεν έχει αποδειχτεί αποτελεσματική εκεί που εφαρμόστηκε (π.χ. Αγγλία, Ελβετία).
Τρίτο πρόβλημα: όλα τα προϊόντα της κάνναβης που διακινούνται (από μπλούζες μέχρι παγωτά) δεν συμβάλλουν στην αποδοχή αυτών των ουσιών (σαν θετικές) από τους έφηβους; Η δοκιμή χρήσης κάνναβης αρχίζει, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, στην εφηβική κύρια ηλικία (90%) που δεν έχει ακόμα ωριμάσει το κεντρικό νευρικό σύστημα του ανθρώπου.
Η θεραπεία της εξάρτησης αποτελεί συστατικό στοιχείο του δικαιώματος στην υγεία. Χρειάζεται επομένως προστασία και εγγύηση αυτού του δικαιώματος (και στο γενικό πληθυσμό και στους χρήστες).
Η υποκατάσταση (κύρια για τα οπιοειδή, σαν πρώτο βήμα) να πηγαίνει μαζί με το βασικό που είναι η ψυχοκοινωνική παρέμβαση για πλήρη απεξάρτηση και επανένταξη.
Οι νέες προκλήσεις και το συνολικό πρόβλημα δεν αντιμετωπίζονται με τον σημερινό προσανατολισμό της κυρίαρχης πολιτικής της άρχουσας τάξης.
Στον καπιταλισμό τα ναρκωτικά είναι κοινωνικό φαινόμενο και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί, σαν κομμάτι της γενικότερης πάλης του λαού και της νεολαίας για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει πραγματικός πλούσιος άνθρωπος (όπως ανέφερε ο Μάρξ).
--------------
Η παρέμβαση του Δούκα Πρωτόγηρου
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας και την έκθεση του για τα ναρκωτικά το 2018 παρατηρείται ότι σήμερα, σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη εποχή στο παρελθόν, το πρόβλημα των ναρκωτικών στην Ευρώπη μοιάζει να διανύει μια ιδιαίτερα δυναμική φάση. Και ευρύτερα, όμως, τα διαθέσιμα στοιχεία υποδεικνύουν ότι η διαθεσιμότητα ναρκωτικών είναι μεγάλη και μάλιστα σε κάποιες περιοχές αυξάνεται. Έτσι, οι υπάρχουσες εθνικές και ευρωπαϊκές παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση της χρήσης ναρκωτικών και των συναφών προβλημάτων έρχονται αντιμέτωπες με σημαντικές νέες προκλήσεις.
Ειδικότερα τόσο στις μεγάλες πόλεις της χώρας αλλά και στην επαρχία το πρόβλημα της παραγωγής διακίνησης και χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών έχει πάρει επιδημικές διαστάσεις. Πάνω σε αυτή την πραγματικότητα, επανέρχονται επίσης διαφορετικές απόψεις, σκέψεις, προβληματισμοί που αφορούν στο τι είναι ο τοξικομανής, η τοξικομανία κλπ. Είναι προφανές λοιπόν ότι, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ζητήματα αντιναρκωτικής πολιτικής, για παράδειγμα, εάν δεν αποσαφηνίσουμε πρώτα για τι πράγμα μιλάμε.
Για το λόγο αυτό, απαιτείται ένας Εθνικός Σχεδιασμός για την αντιμετώπιση της παραγωγής, διακίνησης και χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών. Απαιτείται δηλαδή, αυτό που η χώρα ποτέ δεν έφτιαξε. Ένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης με ενιαία φιλοσοφία και αντίληψη. Από αυτή την ενιαία φιλοσοφία και αντίληψη θα εξαρτηθεί ο προσανατολισμός της αντιναρκωτικής πολιτικής, καθώς επίσης ο ρόλος και η χρησιμότητα της μιας ή της άλλης δομής απεξάρτησης, ή διασυνδετικότητα μεταξύ των δομών κοκ.
Ο τοξικομανής είναι ένα άτομο με διαταραγμένη συναισθηματική λειτουργία, με προβλήματα στην ανθρώπινη επικοινωνία και σχέση, και με ανεκπλήρωτες συναισθηματικές ανάγκες που αρκετές φορές ανάγονται στα παιδικά του χρόνια. Η προσφυγή στη λήψη της ναρκωτικής ουσίας δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί σαν μια μορφή αυτοθεραπείας. Η έλλειψη αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης και εμπιστοσύνης προς τον ίδιο του τον εαυτό και φυσικά στους άλλους, είναι χαρακτηριστικά του τοξικομανή. Η εφηβεία και η νεανική ηλικία παρουσιάζουν ορισμένα χαρακτηριστικά, που μπορούν να εξηγήσουν γιατί πολλοί νέοι οδηγούνται εύκολα, όταν τους δίδονται οι ευκαιρίες, να κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για φαινόμενα παθολογικά. Ένα από τα γνωρίσματα είναι η άμετρη περιέργεια και η επιθυμία του νέου να γνωρίσει τα πάντα, να πειραματιστεί σε όλα και να έρθει σε αντίθεση με τα κατεστημένο, με τον τρόπο ζωής και σκέψης των γονέων και κατ’ επέκταση όλης της κοινωνίας. Επίσης η έλλειψη της ενδοοικογενειακής ισορροπίας που μεταφράζεται στην έλλειψη ουσιαστικής και συναισθηματικής επικοινωνίας μεταξύ γονέων και παιδιών, επιτείνει και διαιωνίζει το πρόβλημα της τοξικομανίας του παιδιού. Αυτή λοιπόν η συνάντηση της ουσίας με την ανώριμη και ελλειμματική προσωπικότητα είναι ένας βασικός όρος για την μύηση στον κόσμο των ναρκωτικών. Δεν είναι όμως ο μόνος όρος.
Σε αυτό το σημείο, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι η χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών είναι μια ακραία μορφή αποξένωσης του σύγχρονου ανθρώπου που καταλήγει σε ρήξη των κοινωνικών σχέσεων και από αυτή την άποψη μας αφορά όλους πλούσιους και φτωχούς. Προκύπτει λοιπόν, ως ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα που παρουσιάζει υψηλή συνάφεια με άλλα μείζονα δομικά και σύμφυτα με τον καπιταλισμό κοινωνικά οικονομικά προβλήματα, όπως η ανεργία, η σχολική διαρροή, η οικονομική και πολιτιστική φτώχεια κλπ. και από αυτή την άποψη, αφορά ιδιαίτερα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τις τάξεις που πλήττονται περισσότερο από τις δυσλειτουργίες του συστήματος. Η χρήση, η συστηματική χρήση, και η εξάρτηση δεν είναι μια χρόνια υποτροπιάζουσα νόσος του εγκεφάλου, είναι η προσωπική μεν αλλά ανελεύθερη υιοθέτηση ενός τρόπου ζωής που διαμεσολαβείτε από τις εξαρτησιογόνες ουσίες.
Κάναμε την παραπάνω υπενθύμιση γιατί πριν μερικά χρόνια η κύρια πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασίστηκε στην άποψη ότι η τοξικομανία είναι μια χρόνια υποτροπιάζουσα νόσος του εγκεφάλου και για αυτό η αντιναρκωτική πολιτική θα πρέπει να εστιάσει στον περιορισμό της βλάβης σε βάρος της πρωτογενούς πρόληψης και της θεραπείας. Για το λόγο αυτό πριμοδοτήθηκαν τα υποκατάστατα, με κύριο επιχείρημα, ότι θα περιορίσουν τους θανάτους και τα δευτερογενή προβλήματα της χρήσης. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Οι ίδιοι άνθρωποι, ειδικοί και μη, εκπρόσωποι θεσμικών και μη φορέων, που πριν μερικά χρόνια υπεραμύνονταν της πολιτικής περιορισμού της βλάβης, σε βάρος της πραγματικής αντιμετώπισης των αιτιών που παράγουν και αναπαράγουν το πρόβλημα, πανικόβλητοι σήμερα μπροστά στην γιγάντωση του, κραυγάζουν με τον ίδιο τρόπο για την δημιουργία αποσπασματικών και ασυντόνιστων, έξω από κάθε πλαίσιο, χώρων εποπτευόμενης χρήσης ουσιών με κύριο επιχείρημα ότι το πρόβλημα της χρήσης ναρκωτικών ουσιών στις μεγάλες πόλεις, είναι ανεξέλεγκτο.
Σήμερα, τα νέα δεδομένα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα είναι η όξυνση της γενικευμένης κοινωνικής και οικονομικής κρίσης και μέσα από τις μνημονιακές πολιτικές. Η ναρκοκουλτούρα πριμοδοτείται διαρκώς, και κυρίαρχη ιδεολογία είναι το life style, η φυγή, ο αναχωρητισμός, η δημιουργία ψυχολογίας της ήττας, της υποταγής, της βίας, του φασισμο.
Σε ότι αφορά τη διάκριση σκληρά μαλακά: Σαφώς υπάρχει φαρμακολογική διάκριση. Το ζήτημα των ναρκωτικών όμως δεν είναι ούτε βιολογικό, ούτε φαρμακολογικό. Είναι κοινωνικό πρόβλημα. Από αυτή την άποψη στη συγκεκριμένη εποχή που η στροφή στα ναρκωτικά εκφράζει τη δυσφορία ιδιαίτερα του νέου ανθρώπου για αυτή την κοινωνική πραγματικότητα και για αυτό τον πολιτισμό της παρακμής, το να μιλήσει κανείς με φαρμακολογικούς όρους, είναι αποπροσανατολιστικό. H φιλολογία περί νομιμοποίησης εντάσσεται μέσα στη βιοπολιτική της εξουσίας για να αδρανοποιήσει τα νεανικά στρώματα που νιώθουν την οργή για μια ζωή, για μια πραγματικότητα που τους πνίγει. Βρίσκονται στο περιθώριο μόνοι με το πρόβλημά τους. Εξατομικεύονται ακόμη περισσότερο, διότι ένα όπλο της κυρίαρχης εξουσίας που χρησιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό, είναι η εξατομίκευση. Μόνος με τον εαυτό σου. Και ακριβώς εκεί νιώθεις τις αδυναμίες σου. Με το να στρέφει στην εξάρτηση, εξατομικεύει ακραία-ακόμη περισσότερο. Έτσι χειραγωγεί αυτόν τον πληθυσμό, τον ελέγχει. Νόμιμα ή παράνομα. Δεν είναι διλήμματα της εποχής. Το δίλημμα της εποχής είναι τι θα κάνουμε. Και το τι θα κάνουμε σημαίνει να βγει κανείς από τον ιδιωτικό του κόσμο, την ατομικότητά του και να λειτουργήσουμε συλλογικά. Συμμετέχοντας σε διαδικασίες που ενισχύουν την ψυχική ανθεκτικότητα. Για να μπορέσουμε να σταθούμε σε αυτή την πραγματικότητα, δεν πρέπει να μείνουμε μόνοι, αδρανείς, απαθείς μέσα από τη δράση μιας ουσίας, αλλά να παλέψουμε για πράγματα που θα κάνουν καλύτερη τη ζωή, που θα δώσουν όραμα. Ο αγώνας δίνει όραμα. Και είναι ακριβώς αυτό που στρέφει τα παιδιά στις ουσίες. Η απουσία οράματος μέσα στην κοινωνία. Πού πάμε, τι κάνουμε, κανείς δεν ξέρει. Από αυτή την άποψη, η εξουσία θέλει να μπαίνουμε σε ψευτοδιλήμματα νόμιμο χασίς ή παράνομη ηρωίνη.
Στο επίπεδο της αντιναρκωτικής πολιτικής, διαπιστώνεται με τραγικό τρόπο η αποτυχία της πολιτικής περιορισμού της βλάβης και της υποκατάστασης ως κυρίαρχης πολιτικής, η συρρίκνωση των δραστηριοτήτων των θεραπευτικών προγραμμάτων, (δραστική μείωση της χρηματοδότησης, υποστελέχωση, κλπ), καθώς και των προγραμμάτων πρωτογενούς πρόληψης η προβολή του περιορισμού της έννοιας της ατομικής ελευθερίας στο επίπεδο της ελεύθερης πρόσβασης στη χρήση ουσιών και η σύνδεση των ατομικών δικαιωμάτων με το δικαίωμα στην αυτοπροσβολή, στην αυτοκαταστροφή και στην άρνηση για θεραπεία. Όλα αυτά, συνέβαλαν στην όξυνση του προβλήματος.
Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε επίσης, μείωση των κινήτρων των εξαρτημένων ατόμων για θεραπεία που οφείλεται, μεταξύ άλλων: α) στον περιορισμό των δυνατοτήτων κοινωνικής επανένταξης (ανεργία, φτώχεια, απουσία προοπτικών για τους νέους ανθρώπους κλπ), στην υποχώρηση των προοδευτικών ανατρεπτικών ιδεολογιών, στην απουσία οραμάτων (η απεξάρτηση είναι μια ανατρεπτική, επαναστατική πράξη). Όσοι δουλεύουν στις μονάδες απεξάρτησης έχουν ακούσει πολλές φορές τα εξαρτημένα παιδιά να εκφράζουν εν είδη κραυγής αγωνίας το ερώτημα: γιατί να καθαρίσω; Στις πιάτσες των μεγάλων και των μικρών πόλεων της χώρας, το ερώτημα των παιδιών , που κάνουν ανεξέλεγκτη χρήση, είναι εάν σήμερα υπάρχουν κίνητρα για να ζει ο νέος άνθρωπος ως άνθρωπος και όχι ως σκιά ανθρώπου. Αυτό το ερώτημα προκαλεί έναν αφόρητο ψυχικό πόνο, ένα θυμό απέναντι στην κοινωνική αδικία που εάν δεν βρει διέξοδο για να εκφραστεί προς τα έξω και να γίνει ανατροπή και επανάσταση ,θα στραφεί προς τα μέσα, προς τον εαυτό και θα γίνει ατομική ψυχοπαθολογία, κατάθλιψη και αυτοκαταστροφή. Τα ναρκωτικά έρχονται για να κάνουν βιώσιμο αυτό τον εσωτερικό πόνο. Τα ναρκωτικά προτείνονται ως ένας ιδιότυπος τρόπος καταστολής και άσκησης κοινωνικού ελέγχου. Συνεπώς αυτό που έχει μεγάλη σημασία δεν είναι το που θα τρυπηθεί ένας νέος άνθρωπος αλλά το ότι τρυπιέται. Αυτό που του προτείνουμε με τα “shooting rooms” δεν είναι να ξανακερδίσει την ζωή του, αλλά να συνεχίσει να την χάνει με την εποπτεία μας.
Οδηγούν στην απαξίωση της θεραπείας προς όφελος της υποκατάστασης και της δια βίου χορήγησης υποκαταστάτων, με άλλοθι τον περιορισμό της βλάβης. Η αντίληψη ότι ο εξαρτημένος είναι δια βίου άρρωστος, πάσχον από μια χρόνια υποτροπιάζουσα νόσο του εγκεφάλου, στερεί από αυτόν το δικαίωμα να αλλάξει την βιογραφία του. Πάνω σε μια τέτοια λογική στηρίχθηκε ο μετασχηματισμός του ΟΚΑΝΑ σε έναν εποπτευόμενο χώρο χορήγησης κρατικών οπιοειδών, σε ένα πρόγραμμα για ανθρώπους που τους πείσαμε ότι είναι στο « τελευταίο στάδιο» μιας «χαμένης υπόθεσης». Τώρα, στους ίδιους ανθρώπους του «τελευταίου σταδίου» προτείνουμε υποκριτικά τα εποπτευόμενα “shooting rooms”. Αλήθεια, αναρωτιόμαστε με ειλικρίνεια, υπάρχει στην εξάρτηση τελευταίο στάδιο, από το οποίο δεν υπάρχει γυρισμός; Ποιοι και πως αποφάσισαν ότι υπάρχουν εξαρτημένοι τελευταίου σταδίου. Σε αυτή την περίπτωση, όταν μιλάνε για «αξιοπρέπεια στις πόλεις μας» εννοούν έναν αξιοπρεπή εποπτευόμενο θάνατο για τα παιδιά που θεωρούνται ξεγραμμένα;
Να πούμε λοιπόν, πως στην δική μας φιλοσοφία, στην δική μας επιστήμη, στο δικό μας σύστημα αξιών, στην δική μας ηθική, δεν υπάρχουν ξεγραμμένα παιδιά που κάνουν χρήση. Έτσι, όπως αποφάσισαν να υιοθετήσουν έναν τρόπο ζωής μέσα στην χρήση, ακριβώς έτσι, μπορούν να αποφασίσουν να υιοθετήσουν ένα τρόπο ζωής μακριά από τις ουσίες.
Αρκεί να το θέλουν, να είναι αποφασισμένοι για αυτό και να έχουν ένα και μοναδικό κίνητρο: Την ζωή τους. Για αυτή την μεγάλη απόφαση ποτέ δεν είναι αργά. Άλλωστε όλη η φιλοσοφία, όλη η λειτουργία, όλη η δομή των «στεγνών» θεραπευτικών προγραμμάτων βασίζεται σε αυτήν την αναντίρρητη αλήθεια, βασίζεται στην πίστη στον άνθρωπο που μπορεί να αλλάξει όπως προείπαμε την βιογραφία του .
Οι χώροι εποπτευόμενης χρήσης, είναι οι χώροι που θα φυλακίσουν το νομιμοποιημένο περιθώριο των τοξικομανών. Οι χώροι εποπτευόμενης χρήσης, και η δια βίου υποκατάσταση αφαιρούν την δυνατότητα στο εξαρτημένο άτομο να αλλάξει την βιογραφία του. Με αυτό τον τρόπο η κοινωνία, θυσιάζει τα παιδιά της και εξαγνίζει τις αμαρτίες της εποπτεύοντας τον θάνατό τους.
Η πολιτεία έχει ευθύνη όταν στην συζήτηση για τους εποπτευόμενους χώρους χρήσης ουσιών κάλεσε , μεταξύ άλλων, και ΜΚΟ. Κατανοούμε βέβαια ότι στο πλαίσιο των πολιτικών της ΕΕ, οι ΜΚΟ αντικαθιστούν το αστικό «κράτος πρόνοιας», την κοινωνική πολιτική, με την πολιτική των προγραμμάτων (βλ ΕΣΠΑ κλπ). Τα ναρκωτικά δεν είναι μόνο υπόθεση των ειδικών, μας αφορούν όλους. Και βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν αφορούν τις ΜΚΟ. Η εμπλοκή των ΜΚΟ εντείνει το φαινόμενο της εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου πόνου, της ανθρώπινης δυστυχίας , της ανθρώπινης αρρώστιας. Παρόλα αυτά το Υπ. Υγείας κάλεσε μόνο «θεσμικούς» φορείς συμπεριλαμβανομένων σε αυτούς και των ΜΚΟ και όχι φορείς του συνδικαλιστικού, του πολιτιστικού κινήματος, του ευρύτερου αντιναρκωτικού κινήματος. Αυτό δείχνει και τον προσανατολισμό της κυβερνητικής πολιτικής.
Σύμφωνα λοιπόν με τα νέα δεδομένα στη χώρα μας, δεν απαιτούνται άμεσα χώροι εποπτευόμενης χρήσης. Απαιτείται άμεσα:
- Υλοποίηση προγραμμάτων πρωτογενούς πρόληψης και αγωγής της υγείας στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια εκπαίδευση
- Ανάπτυξη της πρωτογενούς, δευτερογενούς, τριτογενούς πρόληψης
- Ανάπτυξη μονάδων «στεγνής» θεραπείας, σύμφωνα με τις ανάγκες της χώρας. Ενίσχυση οικονομική και στελέχωση των ήδη υπαρχόντων
- Ανάπτυξη προγραμμάτων έγκαιρης παρέμβασης
- Διασύνδεση των υπηρεσιών απεξάρτησης και διασύνδεση αυτών με ιατρικές μονάδες του ΕΣΥ
- Δημιουργία μονάδων σωματικής αποτοξίνωσης
- Μέτρα αντιμετώπισης της ναρκοκουλτούρας και αντιμετώπισης του στίγματος και του κοινωνικού ρατσισμού
- Ανάπτυξη προγραμμάτων δράσεων στο δρόμο
- Καταστολή στους εμπόρους και θεραπεία για τους χρήστες
Ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εξάρτηση είναι έννοιες αντίθετες. Δεν υπάρχει αξιοπρεπής χρήση. Αξιοπρεπής πολιτεία είναι η πολιτεία που εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις θεραπείας για τα εξαρτημένα άτομα. Τα “shooting rooms” ευελπιστούν να κρύψουν για λίγο ορισμένους χρήστες από το να τρυπιούνται σε κοινή θέα, για να συνεχίσουν να περιφέρονται σαν σκιές στις απάνθρωπες μεγαλουπόλεις του καπιταλισμού υπενθυμίζοντας σε όλους, με τον κοινωνικό τους θάνατο, πως η ανοχή στα ναρκωτικά είναι ντροπή και πως η αλληλεγγύη και η βοήθεια προς τα παιδιά που έχουν υποθήκευση τη ζωή τους στο βωμό της εξάρτησης είναι η μόνη αξιοπρεπής στάση. Αξιοπρεπείς είναι οι πολιτείες ελεύθερες από ναρκωτικά και όχι με ελεύθερα τα ναρκωτικά.
Σήμερα πιο πολύ από ποτέ η τοξικομανία έχει γίνει το επίκεντρο της ζωής για πολλούς συνανθρώπους μας βιώνοντας μια τραυματική διαδικασία διαρκείας. Ας αναρωτηθούμε όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι αυτοκαταστροφικοί;;η συμπεριφορά της εξάρτησης είναι καταστροφική όμως κανένας δεν παίρνει τα ναρκωτικά για να πεθάνει εκτός αν συνυπάρχει και μια ψυχική διαταραχή. Τα ναρκωτικά αποτελούν μια παράδοξη στρατηγική επιβίωσης ένα μέσο φυγής από μια σκληρή και άδικη πραγματικότητα.
Τέλος, οι γονείς να μη κλείνονται στο καβούκι τους, να πετάξουν την ενοχή από πάνω τους επειδή το παιδί τους παίρνει ναρκωτικά. Να κινητοποιούνται, να βρίσκουν τα "στεγνά" προγράμματα. Εκεί βλέπεις αποτέλεσμα .Δεν υπάρχουν ακίνδυνα ναρκωτικά. Ο γονιός να μη χαρίζει τίποτα, να μη ντρέπεται, να μη φοβάται να είναι δίπλα στα παιδιά να συζητάει μαζί τους και να τα στηρίζει.
--------------
Η παρέμβαση της Αγλαΐας Κυρίτση
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στην προσπάθεια μου να συγκεντρώσω στοιχεία για τη διακίνηση, χρήση ναρκωτικών και των υποκατάστατων τους, θανάτων από ναρκωτικά, έπεσα πάνω σ’ ένα site, το worldometers.info – και σας το αναφέρω γιατί πραγματικά προκαλεί το ενδιαφέρον κάποιου να μπει και να δει- ένα site, το οποίο σε πραγματικό χρόνο, ακόμη κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, δηλαδή, δίνει αριθμητικά στοιχεία, με συχνότητα ενημέρωσης περίπου ανά 50 δευτερόλεπτα που αφορούν: Πόσες αυτοκτονίες έγιναν σήμερα, τροχαίων και θυμάτων, θανάτων από ελονοσία, από εκτρώσεις, αριθμό θανάτων παιδιών κάτω των 5 ετών και άλλα πολλά που πραγματικά προκαλούν το ενδιαφέρον...
Το σοκαριστικό όμως είναι άλλο...
Αξίζει να μπείτε και να δείτε πως ανανεώνεται το κοντέρ σχεδόν ανά δευτερόλεπτο για τα χρήματα που ξοδεύονται για απώλεια βάρους στις ΗΠΑ, στους θανάτους από ασιτία στις τρίτες χώρες, στον αριθμό των χρηστών internet που στέλνουν διαδικτυακά μηνύματα, τα χρήματα που δαπανώνται σε ηλεκτρονικά παιγνίδια, στο πόσα στρέμματα γης ερημοποιούνται από φωτιές και εκπομπές ρύπων.
Στην ίδια real time καταμέτρηση, σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά, τα στοιχεία δεν μετρούν τους θανάτους ή τη χρήση, αλλά πόσα χρήματα δαπανώνται παγκοσμίως, για κάθε είδους ναρκωτικές ουσίες και τσιγάρα...
Το μηχανάκι σ’ αυτήν την κατηγορία τρέχει σαν τρελό . Κι όταν μιλάμε για αριθμούς, μιλάμε για ποσά, που ξεπερνούν το τρισεκατομμύριο.
Κι αυτό λέει πολλά για το χορό δισεκατομμυρίων γύρω από το εμπόριο των ναρκωτικών. Και μιλάμε για χορό δισεκατομμυρίων που «ξεπλένονται» και πέφτουν στην αγορά, τονώνοντας την περιβόητη ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη των καπιταλιστικών οικονομιών.
Γιατί λοιπόν να καταγραφούν οι θάνατοι που προκαλούν τα ναρκωτικά, όταν τα επίδικα των καιρών είναι άλλα;
Οι αρμόδιες παγκόσμιες οργανώσεις αρκούνται να βγάζουν ανά τετραετία κάποια στατιστικά στοιχεία, κι αυτά στο περίπου, αναφορικά με τις απώλειες ζωών.
Κι εδώ είναι το ζήτημα. Το σύστημα καταφέρνει, από τη μια το κέρδος από τη λαθραία και παράνομη διακίνηση και από την άλλη, τον αποπροσανατολισμό, τις διεξόδους κοινωνικής εκτόνωσης, αλλά και τη χειραγώγηση μέσα από τον διαρκή φόβο.
Στην πιο πρόσφατη έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας, διαπιστώνεται χαρακτηριστικά, πως η Ευρώπη ,κατέχει τα σκήπτρα στη διαθεσιμότητά τους, με καθημερινά αυξητικές τάσεις, ενώ μετεξελίχθηκε από Ήπειρος υποδοχής, σε ήπειρο παραγωγής, στο πλαίσιο όπως τονίζεται στην έκθεση, μιας δυναμικής αγοράς ναρκωτικών, η οποία, μάλιστα, είναι σε θέση να προσαρμόζεται ταχύτατα στα μέτρα ελέγχου..
Τα διαθέσιμα στοιχεία της έκθεσης για την Ελλάδα, δείχνουν διαρκώς αυξανόμενη τάση από το 2004, σε ένα ευρύ ηλικιακό πεδίο, μεταξύ 18 και 65 ετών…
Επίσης, τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι ο μέσος όρος ηλικίας έναρξης της χρήσης κάνναβης είναι τα 16 έτη. Εννέα χρόνια, μετά την πρώτη χρήση, ζητούν απεξάρτηση από την κάνναβη. Κι αντί να δοθεί βάρος στην πρωτογενή πρόληψη, η σημερινή κυβέρνηση νομιμοποίησε τη χρήση της, στον ιατρικό/φαρμακευτικό τομέα όπως υποστηρίζει.
Στην πράξη, όμως, κι είναι ενδεικτικές οι αναφορές της ευρωπαϊκής έκθεσης, όπου έγινε νομιμοποίησή της, αυτή οδήγησε ραγδαία στην εμφάνιση μιας νέας εμπορικής αγοράς κυρίως για ψυχαγωγική χρήση.
Όσοι, λοιπόν, στηρίζουν τη νομιμοποίηση της κάνναβης, είναι καθαρό ότι αποσκοπούν σε οφέλη οικονομικά και πολιτικά. Ακόμα και στις νόμιμες ουσίες (καπνός, αλκοόλ) τα τεράστια κέρδη έρχονται από το λαθρεμπόριο ,που ανθεί και είναι πρόβλημα για τις καπιταλιστικές οικονομίες, όχι για τις συνέπειές τους στο άτομο και την κοινωνία, αλλά για την έλλειψη εσόδων από τη φορολογία.
Πίσω από τη νομιμοποίηση της κάνναβης για ιατρικούς λόγους, υπάρχουν τα τεράστια κέρδη της φαρμακοβιομηχανίας, όπως επιβεβαιώνεται από τις ΗΠΑ και τα χρήματα που ξοδεύουν, για να διαφημίσουν την ιατρική χρήση της.
Πρέπει να είμαστε σαφείς: Τα ναρκωτικά είναι παράνομα, γιατί είναι επικίνδυνα και είναι απαράδεκτη η αντιστροφή που επιχειρείται να περάσει στις νεανικές συνειδήσεις. Δηλαδή, ότι είναι επικίνδυνα επειδή είναι παράνομα. Και η χρήση τους, ως επί το πλείστον, εντοπίζεται κυρίως, στα κομμάτια εκείνα του λαού και της νεολαίας που αντιμετωπίζουν προβλήματα διαβίωσης και κάλυψης των βασικών αναγκών.
Κάποια στοιχεία είναι αποκαλυπτικά:
Στην Αργεντινή, στις αρχές του 2000, η απάντηση στην ανεργία και τη φτώχεια σε συνθήκες όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης ήταν η διάδοση του paco.
Στην Ολλανδία, η αποποινικοποίησης της κάνναβης για προσωπική χρήση, άρχισε να εφαρμόζεται όταν στη χώρα, φούντωνε το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Στην Πορτογαλία, η αποποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης ξεκίνησε, όταν τα πρώτα σημάδια της καπιταλιστικής κρίσης άρχισαν να γίνονται αισθητά στην αύξηση της ανεργίας, στις νέες ηλικίες.
Στις ΗΠΑ, το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, μετατράπηκε σε «κίνημα των χίπις» με τη διάδοση της μαριχουάνας στα Πανεπιστήμια.
Οι ναρκωτικές ουσίες εκτός από χημικά που επιδρούν στον εγκέφαλο και επηρεάζουν το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα, είναι εμπορεύματα που αποφέρουν πάνω από 500 δισ. δολάρια ετησίως στην παγκόσμια αγορά ,νόμιμης και παράνομης διακίνησης και πάνω από 3 δισ. δολάρια το έτος στο Άμστερνταμ, την πρωτεύουσα του ναρκωτουρισμού.
Και κυρίως, είναι πολιτισμικό προϊόν, που μπαίνει στις παραδόσεις και στους συμβολισμούς των νέων ανθρώπων, γίνεται κουλτούρα, γίνεται τρόπος ζωής, διαμορφώνοντας ανθρώπους- σκιές, στο περιθώριο μιας όλο και πιο δύσκολης κοινωνικής πραγματικότητας.
Και γι’ αυτό ακριβώς επιστρέψτε μου να πω, ότι είναι βαθιά πολιτικό ζήτημα, να γίνει ξεκάθαρο και απόλυτα σαφές και το πώς κερδίζουν μέσα από τη διάδοση και χρήση τους.
Από τη μια είναι η ανθρωποκτόνος καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού όπως είπα και πιο πριν, μιλάμε για δισεκατομμύρια που ξεπλένονται και νομιμοποιούνται μέσα από κάθε είδους νομιμοφανείς μπίζνες, ενώ από την άλλη, διαμορφώνουν μια συνολική κοινωνική - πολιτισμική παθητικοποίηση ,κυρίως της νέας γενιάς, η οποία οδηγείται στην αδιαφορία και το περιθώριο, μέσα από διαδικασίες που μεγιστοποιούν την αυτοενοχοποίηση και βγάζουν από το κάδρο τους πραγματικά υπεύθυνους για τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, όλο και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας.
Τα δεδομένα αποδεικνύουν ότι η τοξικομανία ως κοινωνικό φαινόμενο είναι, μάλλον, αδύνατο να εκλείψει στο πλαίσιο του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος.
Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός, για να διαπιστώσει ότι η ισχύουσα κατασταλτική πολιτική, αφήνει ελεύθερους τους εμπόρους, για το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος που λέγαμε, την ώρα που φυλακίζει τους χρήστες.
Η πάλη ενάντια στα ναρκωτικά δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τη διαρκή πάλη για μια άλλη κοινωνία.
Και κλείνω με τους στίχους του Πάνου Τζαβέλα, στο εξαιρετικό τραγούδι του «Ξυπνήστε», που έγραψε το 1975, το οποίο αξίζει τον κόπο να το ακούσετε ή να το ξαναθυμηθείτε όσοι το ξέρετε.
Έγραφε, λοιπόν, μεταξύ άλλων ο Πάνος Τζαβέλας:
κι ο Βάρναλης μας το ’χε πει
χωρίς καμιά περιστροφή
στης Χούντας το αλισβερίσι
λεύτερο ήταν το χασίσι
ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει
-----------
Η παρέμβαση της Νίκης Τσιριγώτη
«Σε θέλουν σκλάβα να χτυπάς το κούτελο στο χώμα! Χασίσι αν θες μετά χαράς, αλλ' όχι ελεφτερία!»
Κ. Βάρναλης
Συναγωνιστές/στιες και φίλοι/ες.
Tο θέμα της σημερινής μας εκδήλωσης δεν επιλέχθηκε τυχαία. Η μάστιγα των ναρκωτικών είναι ένα διαχρονικό κοινωνικό πρόβλημα, που κατά τη διάρκεια της κρίσης έχει παρατηρηθεί ότι οξύνεται.
Ως «Λαϊκή Συσπείρωση» τόσο σε περιφερειακό όσο και τοπικό επίπεδο τοποθετούμε πάντοτε το θέμα των ναρκωτικών πολύ ψηλά στην ατζέντα, το αξιολογούμε ως ένα από τα βασικότερα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο λαός μας κι ιδιαίτερα η νέα γενιά και προσπαθούμε να το θέσουμε στο κέντρο του προβληματισμού και της διεκδίκησης γιατί πραγματικά επιδιώκουμε να γίνει πράξη το σύνθημα της εκδήλωσης, γιατί πραγματικά επιθυμούμε να ζούμε σε ένα νησί με πολίτες ελεύθερους από ναρκωτικά και όχι με ελεύθερα ναρκωτικά.
Θεωρούμε ότι έχουμε υποχρέωση να συμβάλλουμε με κάθε τρόπο, τόσο στην ενημέρωση του λαού και της νεολαίας, όσο και στην διεκδίκηση λύσεων σήμερα, γιατί ακριβώς το πρόβλημα είναι στη γειτονιά μας, είναι στην πόρτα μας.
Όσο κι αν φαίνεται μακρινό το πρόβλημα η Τοπική Διοίκηση έχει τεράστια ευθύνη στο ζήτημα, κυρίως από την πλευρά προώθησης και εξωραϊσμού της κάνναβης, από την έλλειψη ουσιαστικής βοήθειας προς τα συμβουλευτικά κέντρα και τους φορείς.
Η καλλιέργεια της φαρμακευτικής κάνναβης από ιδιώτες δεν δημιουργεί καμία … αναπτυξιακή προοπτική όπως ευαγγελίζονται οι υπερασπιστές της άποψης αυτής, δίνει όμως μια σαφή εικόνα, τι είδους ακριβώς είναι η ανάπτυξη που προσδοκούν αυτοί οι «καλοθελητές» και τα κόμματά τους.
Σε µια περίοδο που η ανεργία θερίζει, που αντί για μισθό παίρνουμε ψίχουλα, που το δικαίωμα στη μόρφωση, στην Υγεία, στον Πολιτισµό και τον Αθλητισµό χτυπιούνται, προβάλλεται η καλλιέργεια της μαστούρας σαν αναπτυξιακή ένεση και με εξαγωγικές μάλιστα δυνατότητες.
Η κάνναβη δεν είναι υποκατάστατο της καλλιέργειας ελιάς στην περιοχή μας, όπως θέλουν να κάνουν τους απελπισμένους αγρότες να το δουν, οι οποίοι δεν πρέπει να ξεγελαστούν από τέτοιου είδους ψεύτικες ελπίδες που τους δημιουργούν.
Οι χώροι εποπτευόμενου αργού θανάτου που θεσμοθέτησαν δεν λύνουν το πρόβλημα, το μεταφέρουν, το διαχειρίζονται και μάλιστα με τον πιο άσχημο τρόπο. Μαζί με τη δια βίου υποκατάσταση οι χώροι αυτοί θα αποτελούν μέτρο που αφαιρεί τη δυνατότητα από τον εξαρτημένο να αλλάξει την πορεία του, πόσο μάλλον να κερδίσει και τη ζωή του. Όπου λειτούργησαν τέτοιοι χώροι (Ολλανδία, Ελβετία) το αποτέλεσμα ήταν η σταθερή αύξηση της χρήσης ναρκωτικών, χάθηκε κάθε διάθεση για απεξάρτηση, ενώ κάποιοι από τους χώρους αυτούς έκλεισαν γιατί μετατράπηκαν σε κολαστήρια «ζωντανών νεκρών»
Το ζήτημα δεν είναι να μην είναι ορατοί οι χρήστες για να είναι «θελκτική» μια περιοχή, αλλά να μην υπάρχουν χρήστες.
Δε θα γίνει ομορφότερη μια πόλη όταν έχει τέτοιους χώρους που δεν είναι τίποτα άλλο παρά «μετακομισμένες» πιάτσες, αντί για πιάτσες, όμορφη θα γίνει μια πόλη όταν δε θα έχει εμπόρους ναρκωτικών, όταν δε θα έχει εξαρτημένους, δε θα έχει χρήστες, όταν δε θα έχει άνεργους αλλά θα έχει εργαζόμενους νέους.
Το ερώτημα που τώρα εύκολα τίθεται είναι τι σχέση μπορεί να έχει ένας δήμος με το κεντρικό αυτό ζήτημα; Μπορεί ένας δήμος να αντιμετωπίσει την κυρίαρχη πολιτική στο πρόβλημα των ναρκωτικών;
Πρώτα απ’ όλα μπορεί ένας Δήμος να γίνει εχθρός, αντίπαλος της κυρίαρχης πολιτικής και αυτό είναι μεγάλο ζητούμενο στο σημερινό συσχετισμό που υπάρχει.
Μπορεί να στηρίξει τα Κέντρα Πρόληψης, να εντάξει σε ένα πλέγμα δράσεων, ενημέρωσης όλους τους φορείς της πόλης. Έχουμε δεκάδες αθλητικά σωματεία που πρέπει να στηριχθούν κι ο αθλητισμός μπορεί να είναι στοιχείο ολοκλήρωσης της προσωπικότητας, αλλά και πρόληψης από κάθε μορφή εξάρτησης, μπορεί να γίνει ασπίδα στη μάχη κατά των ναρκωτικών. Έχουμε Συλλόγους Γονέων, έχουμε συλλόγους με διάφορα ενδιαφέροντα που έχει η νεολαία, έχουμε θεατρικές ομάδες...
Μπορεί λοιπόν ο δήμος με τη Λαϊκή Συσπείρωση στο τιμόνι του να διαμορφώσει ένα πλατύ πλέγμα δραστηριοτήτων, παρεμβάσεων, πρωτοβουλιών που ενημερώνει, που δραστηριοποιεί, που ζωντανεύει, που ευαισθητοποιεί, που αποτρέπει.
Μπορεί να μπλοκάρει τη λειτουργία των «χώρων εποπτευόμενης χρήσης» ή αλλιώς εποπτευόμενου θανάτου, μπορεί να αντισταθεί στο άνοιγμα καταστημάτων κάνναβης «coffeeshops» .
Να πάρει αγωνιστικές πρωτοβουλίες ενάντια στη ναρκωκουλτούρα, με άμεση επαφή με μαθητές και γονείς.
Μπορεί να πρωτοστατήσει στην απομόνωση του ρατσισμού απέναντι στους χρήστες.
Αυτά τα μέτρα τα πήραν, τα προσπάθησαν στους δήμους που διοίκησαν οι κομμουνιστές δήμαρχοι με πλειοψηφίες κομμουνιστών. Άρα μπορούν να γίνουν πολλά, σ' αυτή λοιπόν την κατεύθυνση αρκεί να υπάρχει δύναμη και πολιτική αποφασιστικότητα.
Η ελπίδα βρίσκεται εδώ. Αγκαλιάζουμε τον βασανισμένο, του δίνουμε το χέρι για να σταθεί στα πόδια του, να αντισταθεί, να διεκδικήσει το μέλλον του.
Έχουμε ανοίξει μέτωπο στα ναρκωτικά, με φροντίδα για τους συνανθρώπους μας, όχι με υποταγή στο πρόβλημα.
Δεσμευόμαστε με αφορμή τη σημερινή πρωτοβουλία μας ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά, για να μην εθιστεί η νεολαία στη λογική ότι υπάρχουν και καλές ουσίες διεκδικώντας ταυτόχρονα:
- Την ενίσχυση και επέκταση των δημόσιων δωρεάν κρατικών δομών, πρόληψης, θεραπείας και επανένταξης, για την τοξικοεξάρτηση, με κρατική χρηματοδότηση και προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.
- Ολάκερη ζωή για τη νεολαία, με ικανοποιημένες τις ανάγκες της και τα δικαιώματά της, όχι ζωή με δόσεις.
Δεσμευόμαστε ότι θα αναδείξουμε χωρίς δισταγμό το θέμα μέσα από όλα τα όργανα στα οποία θα συμμετέχουμε στο Δήμο και στην Περιφέρεια.
Ως «Λαϊκή Συσπείρωση» διεκδικούμε μία αντιναρκωτική πολιτική που θα πατά στο τρίπτυχο «Πρόληψη – Θεραπεία – Κοινωνική Επανένταξη».
Καλούμε όλους τους φορείς να πάρουν θέση στο διαρκή αγώνα ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και τις εξαρτήσεις και διεκδικούμε να δοθεί βάρος στην πρωτογενή πρόληψη με στήριξη του πολιτισμού και του αθλητισμού μέσα στην εκπαίδευση.
Να παλέψουν μαζί μας για:
- Στήριξη των Κέντρων Πρόληψης με διαρκή προγράμματα πρόληψης σε όλα τα σχολεία και τακτή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών σε θέματα εξαρτήσεων.
- Τη διασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα όλων των δομών Πρόληψης - Θεραπείας - Επανένταξης. Τη διαμόρφωση Κεντρικού Σχεδιασμού με ενιαία φιλοσοφία μέσα από έναν Ενιαίο Φορέα Πρόληψης - Θεραπείας - Κοινωνικής Επανένταξης - Έρευνας.
- Ενίσχυση του κέντρου πρόληψης και δημιουργία κέντρου απεξάρτησης στο νησί που θα καλύπτουν τις ανάγκες μαθητών, εκπαιδευτικών και γονιών.
- Καμία νομιμοποίηση κανενός είδους ναρκωτικού». Τα ναρκωτικά είναι θάνατος, αργός και παρατεταμένος.
Λέμε όχι στα ναρκωτικά και ΝΑΙ στη ζωή.
Σας καλούμε να βαδίσουμε μαζί αυτό το δύσκολο δρόμο, να δυναμώσουμε το ΚΚΕ και τη Λαϊκή Συσπείρωση παντού.
Το χρωστάμε στον εαυτό μας, το χρωστάμε στη νέα γενιά!
