&n bsp;
Νέες κυκλοφορίες βιβλίων – Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018
Οι νέες κυκλοφορίες που μας κίνησαν το ενδιαφέρον
Γράφει η Ράνια Μπουμπουρή
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Η ζωή μου, τη δεύτερη φορά της Παναγιώτας Παρασκευοπούλου (Εκδόσεις Κέδρος)
Αθήνα, 1990. Η Εμμέλεια, νεαρή φοιτήτρια, περνάει τον χρόνο της ανάμεσα στο διάβασμα, σε μια δουλειά που δεν τη γεμίζει και σε συνεχή φλερτ. Μέχρι που γνωρίζει τον Δημήτρη. Ένας κεραυνοβόλος έρωτας που κρατάει μόνο μια βραδιά. Μερικά χρόνια μετά, εντελώς ανέλπιστα, θα τον ξανασυναντήσει. Και τότε θα συνειδητοποιήσει πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία και πως η ζωή είναι μία συναλλαγή. Από κει και πέρα όλα αλλάζουν, μια και του επιτρέπει και πάλι να μπει στη ζωή της. Μετά το πρώτο σοκ, προσπαθεί να παρηγορήσει τον εαυτό της ότι, τάχα, η ξαφνική συνάντησή τους δεν την άγγιξε. Μόνο που δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον Δημήτρη…
Βρείτε το εδώ
ΞΕΝΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
Ζωντανοί και Νεκροί του Κονσταντίν Σιμόνοφ (Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου, Εκδόσεις Γκοβόστη)
Ο παραδοσιακός ρωσικός βερμπαλισμός –κληροδότημα της τολστόιας επιρροής– σε συνδυασμό με το πολυχρησιμοποιημένο ανά την υφήλιο θέμα του πολέμου, θα μπορούσαν να έχουν σταθεί εμπόδιο στην προσπάθεια του Ρώσου συγγραφέα και δημοσιογράφου Κονσταντίν Σιμόνοφ να δημιουργήσει ένα καθηλωτικό χρονικό των αρχών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και, πιο συγκεκριμένα, των γεγονότων του Δυτικού Ρωσικού Μετώπου, τότε που οι Γερμανοί προήλασαν εναντίον της Μόσχας. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη!
Ο συγγραφέας παρουσιάζει με συναρπαστικό και συνάμα ακριβή τρόπο μάχες, οπισθοχωρήσεις και κυκλωτικές κινήσεις, αλλά δεν αρκείται μόνο σε αυτό. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που το σκεπάζει η καταχνιά του πολέμου –κάθε πολέμου, οποιουδήποτε έθνους–, με τον τρόμο του αλλά και με τις ανταμοιβές και τις εξάρσεις του, και, πάνω από όλα, με την άκρατη περιφρόνησή του για ό,τι χωρίζει τους Ζωντανούς από τους Νεκρούς.
Ο ήρωας του βιβλίου, ο Βάνια Σιντσόφ, ένας νεαρός πολεμικός ανταποκριτής, μπαίνει στην πρώτη γραμμή του πολέμου, τραυματίζεται, αιχμαλωτίζεται και τελικά δραπετεύει, έχοντας απολέσει την αστυνομική και κομματική του ταυτότητα – δηλαδή τα εχέγγυα της επιβίωσής του. Πασχίζοντας να διασώσει την υπόληψή του ως στρατιώτη οδηγείται από μονάδα σε μονάδα, από σύντροφο σε σύντροφο και, παρόλο που η πίστη του στη νίκη της χώρας του παραμένει αταλάντευτη, εκείνο που συχνά κλονίζεται είναι η πίστη του στην ανθρώπινη φύση. Όμως, ο Σιντσόφ, με όλη την αφοσίωση και τις απογοητεύσεις του, δεν είναι παρά ένας άνθρωπος. Ο πραγματικός ήρωας, που προσλαμβάνει επικές διαστάσεις, δεν είναι άλλος από τον Ρωσικό Στρατό.
Με σύμμαχο τη μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου, ο Σιμόνοφ συνυφαίνει αρμονικά σε ένα γιγάντιο πλέγμα χαρακτήρες και γεγονότα κατορθώνοντας ν’ αποδώσει αυτή την «αδιόρατη σκόνη», που αναπόφευκτα καλύπτει έναν λαό σε περίοδο πολέμου. Ένα εκτενές έργο, το οποίο ωστόσο αποζημιώνει τελικά τον αναγνώστη χάρη στην ιστορική του ακρίβεια και την περίτεχνη μυθοπλασία του.
Βρείτε το εδώ
ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα: Άσπρο της Μαρίας Αγγελίδου (Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου, Εκδόσεις Μεταίχμιο)
Το Βυζάντιο είναι ένας κόσμος γεμάτος φασαρία, κίνηση, θαύματα, μυστήρια, τραγούδια, γιορτές, πλούτη, μάχες, ιστορίες. Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα. Κόκκινος, όπως η πορφύρα των αυτοκρατόρων του. Χρυσός, όπως τα φόντα των ψηφιδωτών στις εκκλησίες του. Μαύρος, όπως τα ράσα των καλογέρων του. Άσπρος σαν τις χώρες τις άγνωστες έξω από τα σύνορά του. Γαλάζιος σαν τη θάλασσά του και σαν τα φουστάνια των αρχοντισσών του. Πράσινος σαν τα σπαρτά στους απέραντους ανοιξιάτικους κάμπους του. Αλλά όχι μόνο. Το Βυζάντιο δεν έχει μόνο έξι χρώματα.
Το άσπρο έχει τις ιστορίες τις σίγουρες. Αυτές που ξέρουν την αλήθεια. Αυτές που είναι αθώες, αλλά όχι τόσο όσο φαίνονται. Το άσπρο σταματάει τους πολέμους, ας είναι και για μια στιγμή μόνο – χωρίς να νοιάζεται που σίγουρα θα ξαναρχίσουν. Το άσπρο έχει τα μαργαριτάρια, τα καλά σύννεφα, τα καλά όνειρα. Έχει τους κόσμους τούς έξω από τους χάρτες και τους χάρτες τούς έξω από τους κόσμους. Το άσπρο καταλαβαίνει και αγαπάει. Το άσπρο είναι τόσο όμορφο, που γίνεται σοφό – και τόσο σοφό, που γίνεται όμορφο. Το άσπρο είναι το αγαπημένο μου, επειδή πιστεύει τις ιστορίες που δεν έχουν ακόμη γραφτεί. Και τους ανοίγει χώρο για να γραφτούνε.
Βρείτε το εδώ
