Μυτιλήνη: Μήνυμα διεκδίκησης και αγώνα
Πραγματοποιήθηκε χθες Πέμπτη 17 Νοέμβρη, η συγκέντρωση και η πορεία του Εργατικού Κέντρου, των σωματείων και των φορέων, τιμώντας τους αγωνιστές της αντιδικτατορικής πάλης και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Παρά την βροχή, η πλατεία Σαπφούς γέμισε από εργατόκοσμο και νεολαία, φωνάζοντας συνθήματα, όπως «Το Πολυτεχνείο ζει-έξω το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί», Έξω από το ΝΑΤΟ, να κλείσουνε οι βάσεις-καμιά συμμετοχή στις επεμβάσεις».
Στη συγκέντρωση χαιρέτησαν η Αμαλία Γκίκα εκ μέρους του φοιτητικού Συλλόγου Ωκεανογραφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και ο Παναγιώτης Κλαδίτης εκ μέρους της Επιτροπής Ειρήνης Λέσβου.
Την κεντρική ομιλία εκφώνησε ο Γιάννης Ζαφειρίου αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λέσβου, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα τόνισε, πως: «Τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα που γράφονταν στις πύλες του Πολυτεχνείου μας καλούν, 49 χρόνια μετά, να μείνουμε ανυπότακτοι, να διαδηλώσουμε ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Ουκρανία, απέναντι στα ιμπεριαλιστικά μπλοκ που ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ-Ρωσία, που δολοφονούν αμάχους, σπέρνουν προσφυγιά και σκορπούν φτώχεια και πείνα σε πολλές γωνιές του πλανήτη.
Αποκτάει ιδιαίτερη βαρύτητα σήμερα το αίτημα για απεμπλοκή της χώρας μας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και από τον πόλεμο που εξελίσσεται αμείωτα με εξάρσεις και υφέσεις, να σταματήσει η παροχή «γης και νερού» στους εκμεταλλευτές μας και στις πολεμικές μηχανές τους, που μετατρέπουν τις υποδομές της χώρας, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια σε «ορμητήρια πολέμου» αλλά και πιθανούς «στόχους».
Να καταργηθεί η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Στρατιωτικές Βάσεις.
Να ξηλωθούν οι βάσεις του θανάτου από τη χώρα μας.
Να μην εγκατασταθούν πυρηνικά στον Άραξο, στη Σούδα και οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα».
Αμέσως μετά ακολούθησε πορεία μέσα από την αγορά της Μυτιλήνης, η οποία κατέληξε στο άγαλμα του Μιχάλη Μυρογιάννη και έγιναν καταθέσεις στεφάνων.
Ομιλία για το Πολυτεχνείο από το Γ. Ζαφειρίου
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Η σημερινή μας συγκέντρωση, τιμά όλους τους αγωνιστές της αντιδικτατορικής πάλης και μας κάνει περήφανους η αγωνιστική παρακαταθήκη του αντιδικτατορικού αγώνα και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στην ανοιχτή, φασιστική, αμερικανοΝΑΤΟική, απριλιανή δικτατορία.
Μας κάνει περήφανους και η συνεπής-αλύγιστη στάση των χιλιάδων εργαζομένων, νέων, γυναικών στις εξορίες, στα μπουντρούμια των φυλακών και στα βασανιστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, παραμένουν οδηγός και έμπνευση για τον δικό μας σημερινό, καθημερινό βηματισμό.
Πριν 49 χρόνια, οι φοιτητές μαζί με τους εργαζόμενους, ταρακούνησαν τα θεμέλια του τυραννικού καθεστώτος της χούντας της 21ης Απριλίου του 1973.
Ενός τυραννικού καθεστώτος, που έχει στο ενεργητικό της: δολοφονίες, φυλακίσεις, εξορίες, απαγόρευση πολιτικών κομμάτων, κατάργηση οργανώσεων και σωματείων, μαζικές εκκαθαρίσεις στο στράτευμα, στη Δικαιοσύνη, στην Παιδεία, λογοκρισία στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στη μουσική, στα τραγούδια, απαγόρευση βιβλίων, οικονομικά σκάνδαλα κ.λ.π.
Με απλά λόγια, ήταν μια συμφορά για το λαό, γιατί η χούντα έδειξε με το αποκρουστικό της πρόσωπο ότι ξελασπώνει τη δικτατορία των μονοπωλίων, όταν δεν μπορεί να την ξελασπώσει η αστική δημοκρατία.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα που γράφονταν στις πύλες του Πολυτεχνείου
μας καλούν, 49 χρόνια μετά, να μείνουμε ανυπότακτοι, να διαδηλώσουμε ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Ουκρανία, απέναντι στα ιμπεριαλιστικά μπλοκ που ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ-Ρωσία, που δολοφονούν αμάχους, σπέρνουν προσφυγιά και σκορπούν φτώχεια και πείνα σε πολλές γωνιές του πλανήτη.
Αποκτάει ιδιαίτερη βαρύτητα σήμερα το αίτημα για απεμπλοκή της χώρας μας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και από τον πόλεμο που εξελίσσεται αμείωτα με εξάρσεις και υφέσεις, να σταματήσει η παροχή «γη και ύδωρ» στους εκμεταλλευτές μας και στις πολεμικές μηχανές τους, που μετατρέπουν τις υποδομές της χώρας, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια σε «ορμητήρια πολέμου» αλλά και πιθανούς «στόχους».
Να καταργηθεί η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Στρατιωτικές Βάσεις.
Να ξηλωθούν οι βάσεις του θανάτου από τη χώρα μας.
Να μην εγκατασταθούν πυρηνικά στον Άραξο, στη Σούδα και οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα.
Και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και όλες οι προηγούμενες, καλλιεργούν στον ελληνικό λαό, ότι το ΝΑΤΟ μας «προστατεύει».
Νομίζουν πως είμαστε αφελείς.
ΝΑΤΟ, σημαίνει χούντες και πόλεμοι.
Η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα είχε τη σφραγίδα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.
Η εισβολή και η κατοχή του 37% της Κύπρου έχουν την σφραγίδα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ.
Η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο είναι αυτή που δίνει αέρα στα πανιά των διεκδικήσεων εκ μέρους της τουρκικής αστικής τάξης.
Το ΝΑΤΟ, δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο.
Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι καπιταλιστές μετράνε μόνο τα κέρδη τους, τους τζίρους τους και τα συμφέροντα τους.
Στέλνουν τους λαούς να χύσουν το αίμα τους για ξένα προς τις ανάγκες τους συμφέροντα.
Το λέμε ρητά και κατηγορηματικά, προς κάθε κατεύθυνση:
Δεν θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια των εκμεταλλευτών!
Παλεύουμε με τη δική μας σημαία, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας.
Οι λαοί με τον αγώνα τους και την αλληλεγγύη τους μπορούν να ανοίξουν έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο σε ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Παλεύουμε για μία κοινωνία χωρίς κρίσεις, πολέμους, εκμετάλλευση.
Ο λαός, η νεολαία, όταν είμαστε οργανωμένοι και ενωμένοι, όταν ξέρουμε γιατί παλεύουμε, μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία.
Μπορούμε να αποκτήσουμε τεράστια δύναμη!
Αγώνες, όπως των εργαζομένων στην COSCO, στην E-Food, στα Λιπάσματα Καβάλας, στην ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, μας κάνουν περήφανους όλους εμάς τους εργάτες και τις εργάτριες της χώρας μας.
Μας πεισμώνουν όμως ακόμη παραπάνω, για πιο δυναμικούς αγώνες και δράσεις, όταν βλέπουμε συναδέλφους μας, όπως της ΔΕΔΑΠΑΛ που δούλευαν χωρίς σύμβαση και μένουν απλήρωτοι για το διάστημα αυτό, όπως των εργαζομένων στο ΜΙΧΑΛΕΛΙΟ, που τους οφείλονται 2 και 3 μηνιάτικα, όπως των συναδέλφων μας στο εμπόριο και στην εστίαση, που το δώρο Χριστουγέννων και του Πάσχα, το επίδομα αδείας, το επιστρέφουν με το που το πάρουν.
Κανένας εργαζόμενος δεν είναι μόνος του.
Έχει το Σωματείο του, έχει το Συνδικάτο του, μέσα από τα οποία πρέπει να παλεύει, να αγωνίζεται, να διεκδικεί, για όλα όσα του οφείλονται και χύνει καθημερινά τον ιδρώτα του.
Συνάδελφοι,
Αυτοί που μιλούν σήμερα για βαρυχειμωνιές για να εξασφαλίσουν την άνοιξη της κερδοφορίας τους, λογαριάζουν χωρίς τον βασικό παραγωγό του πλούτου, χωρίς τα εκατομμύρια των εργατών στη χώρα μας και σε όλον τον κόσμο.
Χωρίς την εργασία, τον ιδρώτα και το μυαλό των εργαζομένων, τίποτα δε προχώρησε προς τα εμπρός, τίποτα δε θα λειτουργούσε, τίποτα δε θα βρισκόταν σε κίνηση.
Δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα, με καλάθια της ντροπής, με Voucher και Pass, με τα επιδόματα-κοροϊδία των επιχειρηματικών ομίλων.
Δεν δεχόμαστε να πληρώνουμε τον λογαριασμό της ενέργειας από τις πράσινες μπίζνες τους που ονομάζουν «πράσινη ανάπτυξη» για να κρύψουν την τεράστια κερδοφορία που τους αποφέρει η αξιοποίηση λιμνάζοντος κεφαλαίου με τις ΑΠΕ.
Η απεργία στις 9 Νοέμβρη απέδειξε ότι ο λαός μπορεί να έρθει στο προσκήνιο.
Η συγκλονιστική συμμετοχή των εργαζομένων δείχνει το δρόμο της σύγκρουσης με τους επιχειρηματικούς ομίλους και την κυβέρνηση, στον διεκδικητικό αγώνα για αυξήσεις στους μισθούς, για συλλογικές συμβάσεις, για φτηνό ρεύμα και τρόφιμα.
Μοναδική διέξοδος είναι ο συνεχής συνεπής ταξικός αγώνας αντίστασης και αντεπίθεσης, η οργάνωση μας, η διεκδικητική πάλη σε κλάδους και χώρους δουλειάς.
Είναι ο αγώνας που θα στοχεύει στο κέντρο τον ταξικό αντίπαλο, τους επιχειρηματικούς ομίλους και το πολιτικό προσωπικό τους, ο αγώνας δηλαδή για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Συνάδελφοι
Δίπλα στη λαϊκή απαίτηση για απεμπλοκή της χώρας μας από τις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τα σχέδιά τους αντηχεί ταυτόχρονα το σύνθημα «Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα» – καμιά συμμετοχή στις σχεδιαζόμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Και από αυτό το βήμα, καταγγέλλουμε την απαράδεκτη και μεθοδευμένη επίθεση των κυβερνητικών επιτελείων, ενάντια στον φαντάρο του 6ου ΕΤΕΘ στην Ρόδο, που δήλωσε ανοιχτά την αντίθεση του στον πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία και την εμπλοκή της χώρας μας σε αυτόν.
Οι φαντάροι έχουν κάθε δικαίωμα να δηλώνουν τις φιλειρηνικές τους απόψεις, χωρίς να τρώνε φυλακές και να καλούνται μετά για απολογία.
Σκοπός τους είναι, να τρομοκρατήσουν τους φαντάρους, να επιβάλλουν σιγή ιχθύος μέσα στο στράτευμα, να μην διεκδικούν και να μην παλεύουν για τίποτα.
Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να λύνει τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα που έχουν τα στρατόπεδα των νησιών μας για την καλύτερη διαβίωση των φαντάρων, που θεωρεί αμοιβή τα 8,65 ευρώ που τους δίνει κάθε μήνα, ζητά από πάνω και τα ρέστα!
Είμαστε στο πλάι του φαντάρου, είμαστε δίπλα σε όλους τους φαντάρους και ένστολους, που σηκώνουν το ανάστημα τους, καταγγέλλοντας τις πολιτικές που μας εμπλέκουν σε επικίνδυνους πολεμικούς σχεδιασμούς.
Συνάδελφοι,
Το σύνθημα «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» που ηχούσε στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς την περίοδο της χούντας παραμένουν επίκαιρα, προσαρμοσμένα στις σημερινές δύσκολες συνθήκες που ζει ο εργαζόμενος λαός.
Όπως είναι η ακρίβεια και οι καθημερινές ανατιμήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης, που μας έχουν φτάσει στο σημείο να λέμε το «ψωμί-ψωμάκι».
Δεκάδες είναι οι οικογένειες που δεν μπορούν να έχουν, ούτε τα βασικά, με την κυβέρνηση να μας παρουσιάζει το… καλάθι ως την καλύτερη λύση για την επιβίωση μας, εν έτει 2022.
Και σήμερα, παλεύουμε για την «παιδεία», που θέλουμε να μορφώνει τα παιδιά μας και όχι να τα εξοντώνει.
Είμαστε στο πλάι των μαθητών, των καθηγητών, των γονιών του Μουσικού Σχολείου, που βλέπουν να βρέχει σοφάδες κάθε τρεις και λίγο μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας.
Τολμάνε και μιλάνε για δημόσια και δωρεάν παιδεία, αυτοί, που στέλνουν τους μαθητές στα φροντιστήρια, με τους γονείς να καλούνται να πληρώνουν χιλιάδες ευρώ.
Ευχαριστούμε θερμά όσους καθηγητές και δασκάλους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Εργατικού Κέντρου, και στηρίζουν έμπρακτα το Λαϊκό Φροντιστήριο, που έχει πάρει πλέον σάρκα και οστά, με την καθημερινή του λειτουργία.
Η «ελευθερία» που φώναζαν οι φοιτητές, αντηχεί ακόμη και στις μέρες μας, όταν ψηφίζονται από τις Κυβερνήσεις μια σειρά νόμοι, που βάζουν εμπόδια στην συνδικαλιστική δράση, στις κινητοποιήσεις, στις διαδηλώσεις, στις απεργίες που βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές σε δεκάδες χώρους δουλειάς.
Πόσο ελεύθερος είναι άραγε ο εργαζόμενος, όταν ψηφίζει ηλεκτρονικά για το σωματείο του και από πάνω του κάθεται ο εργοδότης, ο διευθυντής κ.λ.π.
Αυτήν την ελευθερία, που ευαγγελίζονται ορισμένοι, που έδωσαν συγχωροχάρτι και στην Κυβέρνηση και στην Υπουργό Παιδείας, και ψήφισαν ηλεκτρονικά στις εκλογές των δασκάλων, τους την χαρίζουμε.
Μακριά από εμάς τέτοιου είδους… ελευθερίες και εκλογικές διαδικασίες.
Εμείς παλεύουμε για σωματεία και συλλόγους, ενεργούς, με γενικές συνελεύσεις, με συζήτηση και διάλογο, που θα βλέπουμε τους συναδέλφους μας στα μάτια και όχι μέσα από κάμερες και υπολογιστές.
Το λέγαμε και πέρυσι, όταν ψηφιζόταν ο νόμος-έκτρωμα Χατζηδάκη στη Βουλή, το λέμε και τώρα: Αυτός ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά, θα πεταχτεί στα σκουπίδια, έχει ακυρωθεί στην πράξη από τους εργατικούς αγώνες.
Συνάδελφοι
Ανάμεσα στους δολοφονημένους φοιτητές, της 17ης Νοέμβρη του 1973, ήταν και ο Μυτιληνιός, Μιχάλης Μυρογιάννης, σπουδαστής, που βρέθηκε από την πρώτη στιγμή μέσα στο Πολυτεχνείο και εκτελέστηκε εν ψυχρώ, με σφαίρα στο κεφάλι, από τον ταγματάρχη Νίκο Ντερτιλή.
Ο Μιχάλης Μυρογιάννης, όπως και εκατοντάδες φοιτητές και σπουδαστές, έδωσαν ένα πολυήμερο αγώνα, χωρίς να υπολογίζουν την κούραση, την πείνα, τα όπλα που τους σημάδευαν ώρες ολόκληρες.
Δεν ήταν όμως μόνοι τους. Χιλιάδες κόσμου ήταν έξω από το Πολυτεχνείο, που τους έδινε κουράγιο και δύναμη.
Την ενότητα αυτή, των φοιτητών, των εργατών, των αγροτών, και μόνο που την σκέφτονται οι κυβερνήσεις, τρομάζουν, χάνουν τον ύπνο τους.
Δυστυχώς, για όσους ακολουθούν πολιτικές, που αντί να στηρίζουν τον ελληνικό λαό, στηρίζουν εφοπλιστές και βιομήχανους, ο ύπνο τους δεν θα είναι γλυκός.
Γιατί;
Γιατί τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό.
Γιατί, οι πέτρες δε βολεύονται κάτω απ’ τα ξένα βήματα.
Γιατί, τα πρόσωπα μας, βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο.
Γιατί, οι καρδιές μας, βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Και το δίκιο είναι με το μέρος μας και δεν πρόκειται να το χαρίσουμε σε κανέναν.
