Για την Εριέττα...23 ετών
Εριέττα: Το κορίτσι που το τρένο πήρε μαζί του
Υπάρχουν ονόματα που δεν θέλεις να ξεχάσεις ποτέ. Που τα κρατάς μέσα σου σαν φυλαχτό, για να μην τα πάρει ο αέρας της λήθης. Η Εριέττα Μόλχο είναι ένα από αυτά. Ένα κορίτσι 23 χρονών, με μάτια γεμάτα όνειρα και μια ζωή μπροστά της που κόπηκε απότομα, σαν να μην άξιζε να ολοκληρωθεί. Ήταν 28 Φεβρουαρίου 2023, όταν το τρένο στα Τέμπη έγινε ο τάφος της – ένας τάφος που δεν βρέθηκε ποτέ.
Η Εριέττα σπούδαζε Αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ. Ήθελε να χτίσει κόσμους, να δώσει σχήμα σε ιδέες, να αφήσει το αποτύπωμά της. Είχε φίλους, οικογένεια, σχέδια για το αύριο. Είχε μια γιαγιά που είχε επιβιώσει από το Άουσβιτς, που της είχε μάθει τι σημαίνει να παλεύεις. Και εκείνη, η Εριέττα, μπήκε σε ένα τρένο για να γυρίσει σπίτι της, στη Θεσσαλονίκη, μετά από ένα τριήμερο γέλιου και ξεγνοιασιάς. Δεν έφτασε ποτέ.
Η σύγκρουση στα Τέμπη δεν ήταν απλώς ένα δυστύχημα. Ήταν ένα μαχαίρι που έκοψε 57 ζωές, που έκαψε σώματα, που έσβησε μέλλοντα. Και για την Εριέττα, δεν άφησε τίποτα πίσω. Ούτε ένα σημάδι, ούτε ένα κομμάτι ύφασμα, ούτε μια ανάσα. Μόνο στάχτη και σιωπή. Βιάστηκαν να μπαζώσουν το σημείο, να σκεπάσουν τον πόνο με χώμα, να κλείσουν τα στόματα που φώναζαν «γιατί». Και οι γονείς της, η Μαρία και ο Αλβέρτος, έμειναν να κοιτάζουν το κενό. Χωρίς έναν τάφο να κλάψουν, χωρίς ένα «αντίο» να ψιθυρίσουν.
Πώς ζεις με αυτή την απουσία; Πώς κρατάς την καρδιά σου ολόκληρη, όταν το παιδί σου χάθηκε και δεν έχεις καν κάτι να αγγίξεις, να πεις «εδώ είναι»; Η Εριέττα έγινε σκιά, ένα όνομα που ηχεί στον αέρα, μια κραυγή που δεν σωπαίνει. Και η γιαγιά της, που γλίτωσε από τα τρένα του θανάτου πριν 80 χρόνια, έμεινε να κοιτάζει την ιστορία να επαναλαμβάνεται, σαν κακόγουστο αστείο της μοίρας.
Κάποιοι τη θυμούνται ακόμα. Οι φίλοι της έφτιαξαν ένα βιβλίο, «Εριέττα 28.02.2023…», γεμάτο φωτογραφίες και αναμνήσεις – σαν να λένε «κοίτα, υπήρξε, ήταν εδώ». Τα έσοδα πηγαίνουν σε μια υποτροφία, για να φωτίσει το όνομά της τη ζωή άλλων. Μα η Εριέττα δεν χρειάζεται βιβλία για να ζει. Ζει στις φωνές που ζητούν δικαιοσύνη, στα δάκρυα που δεν στεγνώνουν, στα χέρια που υψώνονται για να μη ξεχαστεί.
Εριέττα, συγγνώμη που δεν σε προστάτεψαν. Συγγνώμη που δεν σε βρήκαν. Συγγνώμη που το τρένο σου έγινε φωτιά και σιωπή. Όσο το όνομά σου ακούγεται, δεν είσαι απλώς ένας αριθμός. Είσαι η φωνή που μας καλεί να μην σωπάσουμε ποτέ.
