style="text-align: justify;">της Ανθής Παζιάνου / εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ
Τον γνωρίσαμε ως τον τυφλό μαθητή από τη Στύψη που ύψωσε τη σημαία πιο ψηλά από όλους στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2013, ως ο καλύτερος μαθητής του Γενικού Λυκείου Πέτρας.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο Νίκος Γκαγκούλης προχωρά και ετοιμάζεται να γίνει επιστήμονας ή της Ψυχολογίας ή των Παιδαγωγικών Ειδικής Αγωγής, αρχίζοντας να σπουδάζει από τα τέλη του Οκτωβρίου, όταν και θα ανακοινωθούν για την ειδική κατηγορία τού 5% οι βάσεις των σχολών.
Το σίγουρο είναι ότι θα σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη, όπου, όπως μας λέει, υπάρχουν και οι κατάλληλες υποδομές για να γίνει σταδιακά αυτόνομος.
Ο Νίκος, από τη Θεωρητική Κατεύθυνση, με μέσο όρο 19,6 (!) έκλεισε τα 18 του και με μια δύναμη που αντλεί, όπως μας είπε, από τους φίλους του, αλλά και τη μικρή του αδελφή, την Παρασκευή που πηγαίνει Δ΄ δημοτικού, είναι έτοιμος να αλλάξει ζωή.
Η ασθένειά του είναι κληρονομική, πολύ σπάνια και λέγεται «μελαγχρωστική αμφιβληστροπάθεια». Εντοπίστηκε όταν ήταν τριών χρόνων και έως και τη Β΄ τάξη τού δημοτικού έχασε εντελώς την όρασή του, ενώ μόλις λίγο καιρό νωρίτερα μπορούσε να διαβάζει με μεγεθυντικό φακό.
«Πήγα δημοτικό σχολείο στη Στύψη και στη Γ΄ τάξη δημοτικού, ο δάσκαλός μου, ο Κώστας Εγγλέζος, πήγε στην Αθήνα, έμαθε τη μέθοδο Μπράιγ και στη συνέχεια μου την έμαθε. Άργησα λίγο να προσαρμοστώ και έμεινα πίσω στα μαθήματα, αλλά μετά κατάφερα να συμβαδίσω με τους συμμαθητές μου».
Χαρούμενος και όχι μόνο…
Όχι μόνο είναι χαρούμενος που φεύγει το Σάββατο με τους δικούς του για Θεσσαλονίκη, ώστε να εγκατασταθεί, αλλά περιμένει και αλλαγές. «Με περιμένει και περιμένω κι εγώ μια καινούργια ζωή.
Ο Νίκος Γκαγκούλης
Δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρω, αλλά στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν οι υποδομές ώστε να κυκλοφορώ κάποια στιγμή μόνος μου στην πόλη», μας λέει. Μάλιστα θα πηγαίνει και στη Σχολή Τυφλών, όπου «σου διδάσκουν μαθήματα και υπολογιστών και κινητικότητας, ώστε να μπορείς να κυκλοφορείς μόνο σου με μπαστούνι στην πόλη.
Το ξέρω ότι χρειάζεται πολλή δουλειά, αλλά θα το προσπαθήσω. Απ’ όσο ξέρω, μέχρι σήμερα δεν υπάρχει θεραπεία.
Οι γονείς μου με στηρίζουν από μικρό κι εγώ έμαθα να κυκλοφορώ στο χωριό μου μόνος μου».
Θα έμενε εδώ;
«Με τίποτα. Εδώ δεν υπάρχει προοπτική σε κανένα επίπεδο και δε θα μπορούσα να μείνω. Θέλω να ανεξαρτητοποιηθώ!»
