Ο Μάης είναι πάντα εδώ. Έρχεται χωρίς αναβολή, δεν σκέφτεται τις ματαιωμένες αφίξεις. Πέρασε μέσα από πηγές και φουσκωμένες φλέβες, για να χυθεί γάργαρος κι αισιόδοξος στους κόλπους των ματιών μας.
Παίζει ακόμα ο Μάης στις αλάνες κι ας μην έχουν γεμίσει καρπούς οι μουριές. Κι ας μην έχουν ακόμα ζεστάνει τα νερά.
Πάντα έτσι ήταν ο Μάης. Υποσχόταν ωραίες μέρες.
Αλλά εκείνη τη φορά που διέκοψε ο χρόνος τη ροή του, και κόπηκε στα δυο ο καιρός,άλλη γεύση πήρε ο Μάης κι άλλα χρώματα. Σαν να έγινε πιο σκεφτικός. Όχι πιο λυπημένος. Τι καταλαβαίνει ο Μάης από λύπη!
Εμείς όμως το καταλάβαμε πως στένεψε ο χώρος. Δεν χωράει όλες τις αποσκευές που φέραμε από την παιδικότητά μας. Σαν να μεγαλώσαμε αιφνιδιαστικά, χωρίς προετοιμασία. Αφήσαμε στην προηγούμενη ημερομηνία κάτι σχέδια μεγάλα και βαριά, κάτι απρόσκοπτες πορείες, κάτι ανοιξιάτικες βραδιές γέλιων. Και είναι λιγάκι πιο ασήκωτες οι μέρες κι οι βραδινές μυρωδιές από τους κήπους όχι τόσο ευφάνταστες, σαν να είναι βέβαιες για τη γοητεία τους.
«Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα / χωρίς κανείς να το μαλώσει σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα / εκεί που καθόταν ήσυχα στο χώμα / κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή / και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμα στο δροσερό αέρα» (Γιάννης Ρίτσος: Το σχήμα της απουσίας).
Τόσα χρόνια τώρα και δεν μάθαμε ακόμα πώς να περνάμε τις παγίδες του χρόνου.
-----------
ένα κείμενο του Ηλία Σκαμνάκη πριν από 7 χρόνια... διαχρόνικα επίκαιρο με φόντο την τραγωδία στη Σάμο
