Editorial - Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014
Κόσμος αρκετός θα ξανασυγκεντρωθεί στον παραλιακό δρόμο της πόλης από πολύ νωρίς, για να εξασφαλίσει μια καλή θέση με θέα. Με την καλύτερη ενδυμασία και με το ομορφότερο υπόδημα για την γιορτινή μέρα θα πραγματοποιήσει την καθιερωμένη του βόλτα, και λίγο μετά θα ξαποστάσει σ’ ένα από τα πολλά καφέ της προκυμαίας. Από τα μεγάφωνα και από τις πρώτες ώρες αυτής της ημέρας θα ακούγεται η αξεπέραστη φωνή της Σοφίας Βέμπο, με το τραγούδι που όλους μας μεγάλωσε: «Παιδιά της Ελλάδος, παιδιά…».
Θα θαυμάσουμε την μαθητιώσα νεολαία καθώς και τα στρατευμένα νιάτα να παρελαύνουν, χειροκροτώντας τους. Περισσότερο δε, θα ζητωκραυγάσουμε όταν περάσουν από μπροστά μας οι λιγοστοί εναπομείναντες πραγματικοί όμως πολεμιστές-ήρωες, που κρατώντας σημαίες και λάβαρα των αγώνων τους με βήματα αργά, θα θυμηθούν ξανά και θα μας υπενθυμίσουν τις στιγμές του ένδοξου παρελθόντος αυτής της χώρας, που δυστυχώς για όλους μας έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Και η συγκίνηση εκείνων θα κορυφωθεί όταν τελειώσει η παρέλαση όλων των τμημάτων που θα τους πλησιάσουν κατ’ αρχήν πολιτικά πρόσωπα, οι αρχές του τόπου και ο έχων το γενικό πρόσταγμα της παρέλασης, για να τους σφίξουν τα γέρικα χέρια τους, αποδίδοντας τους τιμή και σεβασμό. Με τις δηλώσεις τους οι επίσημοι στα τοπικά μέσα ενημέρωσης θα εστιάσουν το πανηγυρικό της επετείου, στο υψηλό κι ακμαίο ηθικό των Ελλήνων, ως απόρροια της σημερινής ημέρας. Υπάρχει ακόμα η λέξη ηθικό στο ελληνικό λεξιλόγιο; Κι αν υπάρχει, το ακμαίο είναι ακόμα δίπλα ή μήπως αυτό έχει καταργηθεί; Για ποιο ηθικό και μάλιστα ακμαίο θα μιλήσουν οι πολιτικοί μας την στιγμή που το έχουν καταρρακώσει;
Μια μέρα ξεκούρασης για πολλούς και μια μέρα σαν την σημερινή που μένει καρφωμένη στη μνήμη του χρόνου για λιγοστούς όμως.
Τι θα κρατήσουμε απ’ αυτήν την σημερινή ημέρα; Λυπάμαι που το λέω αλλά ένα τίποτα. Έχουν παρέλθει οι εποχές, και οι παρελάσεις ενίοτε, που μας ξυπνούσαν βαθύτερα πατριωτικά και αγωνιστικά συναισθήματα. Που μας έδεναν όσο μπορούσαν με το δοξασμένο παρελθόν και φέγγιζαν τον δρόμο του μέλλοντος, αλλά δυστυχώς στην πορεία χάσαμε τα ίχνη όλων εκείνων που δεν άντεχαν την σκλαβιά και πολεμούσαν. Τώρα θαυμάζουμε την λιτή εμφάνιση με τα κοντά και στενά φορέματα καλλίγραμμων μαθητριών που τα κάλλη τους ξεχειλίζουν, και ακούμε άνευρους λόγους από τους πολιτικούς μας για την σημερινή ημέρα.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια πόλη στην δική μας που κάνει ομολογουμένως προσπάθειες διαμέσου της νέας δημοτικής αρχής για να γίνει πιο όμορφη. Αποκτά αργά αλλά σταθερά καθαρή όψη, οι δρόμοι με τις λακούβες ασφαλτοστρώνονται, η σκούπα-φορτηγό σχεδόν καθημερινά είναι έξω, και ο χώρος απέναντι από την Σελάνα στο Μακρύ Γιαλό γίνεται επιτέλους ανθρώπινος. Ευχή όλων των κατοίκων να έχει συνέχεια.
Κώστας Βελούτσος
