Editorial - Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013
Στα καφέ της προκυμαίας στη Μυτιλήνη, στην οδό Ερμού πόσες φορές δεν έχουμε έρθει αντιμέτωποι με τα μάτια μικρών παιδιών Ρομά που ζητάνε τη βοήθειά μας; Και πάντα προκύπτει το ίδιο δίλλημα αν δίνουμε βοήθεια ή όχι;
Η υπόθεση με τη μικρή «Μαρία» ανοίγει το φάκελο όχι μόνο μιας βιομηχανίας με παράνομες υιοθεσίες  αλλά και το φάκελο παράνομων επιδομάτων και εκμετάλλευσης παιδιών. Σύμφωνα με υπολογισμούς κάθε παιδί των φαναριών , κάθε παιδί που ζητιανεύει στους δρόμους αποφέρει εισόδημα στους «γονείς» του από 100 έως 400 ευρώ την ημέρα. Αν στους υπολογισμούς προσθέσουμε και τα επιδόματα τότε «αξίζει» να μαζεύεις παιδιά και ας μην είναι δικά σου!
Οπότε την επόμενη φορά που δούμε και στη Μυτιλήνη παιδιά να ζητιανεύουν ας σκεφτούμε τι υπάρχει πίσω απ’ αυτά. Ασφαλώς και δεν πρέπει να πάμε στο αντίθετο άκρο της κοινωνικής αδιαφορίας.  Υπάρχουν αρκετές δομές που μπορούμε να καταθέσουμε τη βοήθεια μας όχι μόνο για τα παιδιά που ζητιανεύουν αλλά για όλα τα παιδιά που έχουν κάποια ανάγκη.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να στραφούν τα βέλη μας κατά των Ρομά. Θα είναι ότι χειρότερο για τους συνανθρώπους μου που είτε από επιλογή είτε από ανάγκη ζούνε κάτω από δύσκολες συνθήκες. Το καλοκαίρι στη Μυτιλήνη υπήρξαν πολλά δημοσιεύματα για τους «ενοχλητικούς» Ρομά στο παρκινγκ της Μυτιλήνης. Συσκέψεις και μεγάλα λόγια…Τελικά ήρθε ο χειμώνας και απομακρύνθηκαν μόνοι τους. Με αφορισμούς και αστυνομικά μέτρα δεν λύνεις προβλήματα. Σκεπάζεις όλα όσα ενοχλούν και μετά εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Ας κοιτάξουμε πως θα βοηθήσουμε ουσιαστικά αυτούς τους ανθρώπους μέσα από κοινωνικές δομές και όχι μέσα από αστυνομικά μέτρα.
Η Μυτιλήνη μπορεί να μην έχει «Μαρία» αλλά σίγουρα έχει ανήλικα παιδιά που αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Μπορούμε να βάλουμε τέλος σ’ αυτή την εκμετάλλευση;  
 

Η φωτογραφία του κοριτσιού που βρέθηκε στον καταυλισμό Ρομά βρίσκεται παντού, σε ελληνικά και ξένα ΜΜΕ.
Όλοι κατηγορούν τους Ρομά, ελάχιστοι αναρωτιούνται για τον λόγο, που αυτό το κοριτσάκι είχε μείνει στα αζήτητα από τους γονείς του. Γιατί η μάνα που το κουβαλούσε εννιά μήνες στην κοιλιά της, δενέχει επικοινωνήσει με τις διάφορες οργανώσεις, που γεμίζουν με φωτογραφίες αγνοούμενων παιδιών αεροδρόμια και ιστοσελίδες.
Είναι και κείνος ο Άλεξ από την Βέροια, που οι δολοφόνοι του δεν τιμωρήθηκαν ποτέ για το έγκλημα που έκαναν και για τον παππού τους, η δικαστική απόφαση όρισε 4,5 έτη κάθειρξης και αυτήν εξαγοράσιμη.
Η υπόθεση με τα 500 εξαφανισμένα παιδιά των φαναριών την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων που η χώρα βρισκόταν στα χάι λάιτς των ΜΜΕ, έγινε γνωστή 9 χρόνια μετά. Καθυστέρηση και ολιγωρία στις έρευνες. Όσα από αυτά τα παιδιά είναι ακόμα ζωντανά, δεν είναι πλέον παιδιά και σίγουρα δεν έζησαν ποτέ την παιδική τους ηλικία.
Αυτά δεν είχαν ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Όπως είπε στην «Εφ.Συν.» ο Παναγιώτης Δημητράς από το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, ο οποίος ασχολείται με το θέμα εδώ και μια δεκαετία: «Έχουμε γίνει περίγελος του ΟΗΕ γι’ αυτή την υπόθεση. Παρά τις αλλεπάλληλες συστάσεις της Επιτροπής η Ελλάδα περιφρονεί το θέμα. Είναι σαν να λένε ότι Αλβανογυφτάκια εξαφανίστηκαν, άρα κάτι τρέχει στα γύφτικα».
Καμιά αμφιβολία δεν υπάρχει για τη ρατσιστική ευαισθησία της ελληνικής κοινωνίας, που αν και με εμφανές το μελανό χρώμα στα φυσικά χαρακτηριστικά, κανείς λόγος δεν γίνεται για κείνο του βαθύτερου, του πιο μελανού που σκιάζει την αποδοχή της ίσης αξίας κάθε ανθρώπινης ζωής.
Τα παιδιά δεν είναι κοσμήματα να βρεθούν με φανουρόπιτες.

Βανέσσα Μαρά