Editorial - Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013
Είναι στιγμές που τα νούμερα τρομάζουν. Η ανεργία καλπάζει. Κάθε ανακοίνωση από την Ελληνική Στατιστική Αρχή καταρρίπτει το «παραμύθι» για πλεόνασμα και άλλες ιστορίες επιτυχίας (success story του Σαμαρά). 27,4 % ανεργία το ποσοστό της ανεργίας το Σεπτέμβριο του 2013. 21,5% το ποσοστό της ανεργίας για την Περιφέρεια Αιγαίου επίσης το μήνα Σεπτέμβριο.Πίσω από κάθε νούμερο κρύβονται χιλιάδες ανθρώπινα δράματα.Η ανεργία είναι ο χειρότερος εφιάλτης. Ακόμη δεν έχουμε μετρήσει τις πραγματικές επιπτώσεις της ανεργίας. Πόσο χρόνο μπορεί να αντέξει κάποιος να είναι άνεργος;Αργά ή γρήγορα θα υπάρξει η στιγμή της έκρηξης.
Οι «ασπιρίνες» που χορηγούν για την ανεργία δεν έχουν  καταφέρει να μειώσουν το ποσοστό ανεργίας.Τέτοιες «ασπιρίνες» είναι τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας που εφαρμόζονται σε Δήμους και Περιφέρειες.  5μηνα εξαθλίωσης που προσπαθούν να δώσουν μια ανάσα στους ανέργους (και μια ελπίδα) με στόχο να μειωθούν οι δείκτες ανεργίας.Οι δείκτες όμως δεν πέφτουν... Αν πριν μερικά χρόνια έλεγε κάποιος ότι η ανεργία θα ξεπεράσει το 25% αυτόματα θα σκεφτόταν ότι θα υπήρχε και κοινωνική έκρηξη.Κι όμως οδεύουμε προς το 30% και υπάρχει μια σιωπή που πρέπει να μας ανησυχεί. Ο πεινασμένος (και το λέμε στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά) γίνεται θηρίο. Αν κουβεντιάσεις με ανέργους θα το καταλάβεις."Υπομονή  μέχρι ένα σημείο αλλά μετά" σου λένε "όποιον πάρει ο χάρος.... δεν θα φύγω μόνος μου θα πάρω κι άλλους στο λαιμό μου".
Και στα νησιά του Αιγαίου το ποσοστό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό αν σκεφτεί κανείς ότι το Σεπτέμβριο υπήρχαν ακόμη οι εποχιακά απασχολούμενοι στον Τουρισμό και ότι δεν καταγράφονται ως άνεργοι όσοι έχουν ασφάλεια στον ΟΓΑ και τυγχάνει να έχουν μια μικρή αγροτική εκμετάλλευση.  Επενδύσεις στο Αιγαίο δεν περιμένουμε (τουλάχιστον σύντομα) και μόνη ελπίδα είναι μήπως και βγει κάποιο πρόγραμμα είτε απασχόλησης είτε επιχειρηματικής δράσης.
Καταγράφοντας καθημερινά, ως διαχειριστές της ιστοσελίδας, τις αντιδράσεις μέσα από τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης (κυρίως facebook) διαπιστώνουμε  δύο πράγματα: βία και μίσος. Βία κυρίως λεκτική και από ανέργους και από εργαζόμενους. Κανείς δεν έχει υπομονή ούτε να ακούσει ούτε να συνθέσει απόψεις. Ο καθένας βυθισμένος στα προβλήματά  του χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  για να εκτονωθεί. Είναι σαν να πετάει μια διαδικτυακή πέτρα στην εξουσία.  (Παράδειγμα: υπήρχαν χθες προβλήματα υδροδότησης στην περιοχή της Μυτιλήνης. Δεκάδες τα σχόλια λεκτικής βίας.  Σχεδόν κανείς δεν σχολίασε γιατί έγινε η βλάβη και πως λειτουργεί η ΔΕΥΑΛ;). Η άλλη διαπίστωση είναι το μίσος. Βγάζουμε μίσος για το δημόσιο υπάλληλο που δουλεύει, για το γιατρό που νομίζουμε ότι παίρνει «φακελάκι», για τον οδηγό που θα μας προσπεράσει στο φανάρι, για εκείνον που έχει αντίθετη άποψη.  Και αυτό το μίσος προέρχεται κυρίως από τους ανέργους αλλά και από όσους έχουν ξεβολευτεί. Δεν αναζητούμε λύσεις γιατί έχουμε πειστεί ότι η λύση δεν είναι στο χέρι μας. Βρίζουμε, μισούμε και κάπως έτσι καλύπτουμε την ανάγκη για εκτόνωση. Αν δεν κοιτάξουμε μέσα μας, αν δεν απλώσουμε το χέρι στο διπλανό μας και δεν μάθουμε να ακούμε δεν θα καταλήξουμε πουθενά.  Αν το 27,4% των ανέργων μπορούσε να οργανωθεί, να γίνει μια γροθιά τότε θα μπορούσε να ανατρέψει πολλές καταστάσεις. «Όλοι βλέπουν οράματα ωστόσο κανείς δεν το ομολογεί. Πηγαίνουν στην άκρη και νομίζουν ότι είναι μονάχοι»
Τώρα πια το παίζουμε και στοίχημα... Σε τι ποσοστά πρέπει να φτάσει η ανεργία για να γίνει το «μπαμ»;  30% ; 40%; Πόσο ακόμη αντέχει η κοινωνία;