Οι στίχοι με τους οποίους έκλεισε την αποχαιρετιστήρια ομιλία του ο καθηγητής Τσίοδρας, δεν είναι του Οδυσσέα Ελύτη όπως εξηγεί σε ανάρτησή της η κληρονόμος του Ιουλίτα Ηλιοπούλου.
Γράφει στην ανάρτησή της:
Το λάθος ελλοχεύει παντού! Το διαδίκτυο άλλωστε παρέχει πλήθος ευκαιριών για λάθη.
Το κείμενο-ποίημα το ονομάζουν! -περί απλότητας ,ουδεμία σχέση εχει με τον Οδυσσέα Ελύτη.
Ο αγαπημένος γιατρός των Ελλήνων, ο κ.Τσιόδρας,ένας επιστήμονας που ειλικρινά σέβομαι και θαυμάζω, κυρίως γιά τον ανθρώπινο τόνο και την ευαισθησία του, φαίνεται πως έπεσε θύμα του διαδικτύου παρουσιάζοντας
ως ποίημα Ελύτη κάτι που ποτέ δεν έγραψε ο ποιητής.(Ο κ Τσιόδρας παλιότερα , την 21η Μαρτίου νομίζω, είχε επιλέξει δύο θαυμάσια αποσπάσματα της ποίησης του Ελύτη, λέγοντας πώς αναφέρεται στα λόγια ενός Μεγάλου Έλληνα!) Καλό θα είναι πάντοτε η πηγή μας να είναι μόνο τα βιβλία !
Πέραν αυτού βέβαια δεν μπορούμε παρά να τον ευχαριστήσουμε θερμά που όλον αυτόν τον καιρό ,κάθε απόγευμα μάς θύμιζε εμπράκτως"την καλοσύνη της ημέρας".
Αυτός ο σύνδεσμος παραπέμπει στο σχόλιό μου ,στο περιοδικό Χάρτης τον Φεβρουάριο του 2019, για το θέμα του πλαστού Ελύτη ή της ποιητικής απάτης!
----
Το επίμαχα ποίημα που διάβασε ο Σ. Τσιόδρας και δεν είναι Ελύτης....:
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ...
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ...
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω... μερικές φορές...
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν...
----
Διαβάστε από τα ellinikahoaxes την σχετική ανάρτηση πριν από μερικά χρόναι
