Το σχολείο της θλίψης στη Λέσβο... Μια ιστορία χάνεται
Χρόνος ανάγνωσης :
3'Οι κάτοικοι επιθυμούν διακαώς και προσπαθούν για την ένταξη του έργου συντήρησης και αποκατάστασης του νεοκλασικού αυτού κτιρίου που ανεγέρθη επί εποχής Γεωργίου Παπανδρέου σε Ευρωπαϊκό πρόγραμμα, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως μουσείο δημοτικής εκπαίδευσης.
Η τελευταία φορά που μέσα στις αίθουσες και στην αυλή του ακούστηκαν φωνές και γέλια παιδιών, ήταν το 2001. Από τότε μέχρι σήμερα παραμένει βουβό, έρημο και θλιμμένο. Η εγκατάλειψη και η φθορά, έχουν κάνει την παρουσία τους αισθητή και παρά τις κατά καιρούς διαβεβαιώσεις από διάφορους υπεύθυνους ότι θα επισκευαστεί και θα δοθεί και πάλι σε χρήση προς όφελος της τοπικής κοινωνίας, δεν έχει γίνει τίποτα εδώ και 14 περίπου χρόνια.
Ο λόγος για το Δημοτικό Σχολείο της Τοπικής Κοινότητας Βασιλικών, η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε το 1935 και εγκαινιάσθηκε το 1936, επί Υπουργείας Γεωργίου Παπανδρέου.
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό κτίριο, η αρχιτεκτονική του οποίου θυμίζει νεοκλασικό αρχοντικό της εποχής και δένει απόλυτα με την αρμονία του τοπίου της Κοινότητας Βασιλικών. Είναι ευάερο και ευήλιο και η απόστασή του από το κέντρο του χωριού είναι περίπου 400 μέτρα. Διαθέτει 4 μεγάλες αίθουσες και δύο γραφεία διδασκάλων.
Το σχολείο υπέστη αρκετές ζημιές από σεισμούς και για μικρά χρονικά διαστήματα, πριν κλείσει οριστικά τις πόρτες του λόγω έλλειψης μαθητών.
Η διάσωση και επισκευή του κτιρίου, αποτέλεσε πολλές φορές αντικείμενο συζήτησης των δημοτικών και τοπικών αρχών, τόσο του τέως δήμου Πολιχνίτου, όσο και του νυν δήμου Λέσβου. Μάλιστα, υπήρχε η πρόθεση να ενταχθεί σε κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα και να μετατραπεί σε μουσείο δημοτικής εκπαίδευσης.
Αναφερόμενος στο θέμα, ο επί 16 χρόνια πρόεδρος της κοινότητας Βασιλικών Κοσμάς Γαβαλάς, τόνισε μεταξύ άλλων, ότι όλα αυτά τα χρόνια, η διάσωση του κτιρίου αυτού αποτελεί πάγιο αίτημα της περιοχής και των κατοίκων, χωρίς, ωστόσο, να υπάρχει η ανάλογη ανταπόκριση.
«Κάθε χρόνο, στέλνω στην εκάστοτε δημοτική αρχή, τις προτάσεις του χωριού μας για το τεχνικό πρόγραμμα. Κάθε φορά η επισκευή του σχολείου είναι είτε το πρώτο έργο σε προτεραιότητα, είτε το δεύτερο. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει το παραμικρό, αν και κατά καιρούς έχουν έρθει πάρα πολλοί υπεύθυνοι, αντιδήμαρχοι και άλλα στελέχη δημοτικών αρχών, για να δουν το σχολείο.
Η τελευταία προσπάθεια, ξεκίνησε από την παρούσα δημοτική αρχή, η οποία είχε στείλει μηχανικούς για να δουν σε ποια κατάσταση βρίσκεται και φυσικά διαπίστωσαν ότι πρέπει να γίνουν άμεσα εργασίες συντήρησης.
Η καλύτερη λύση, θα ήταν να ενταχθεί σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα, στο νέο ΕΣΠΑ και να γίνουν ολοκληρωμένες εργασίες συντήρησης. Η πρόταση που είχαμε κάνει και νομίζω ότι και η παρούσα δημοτική αρχή την υιοθετεί, είναι να μετατραπεί το σχολείο μας σε ένα μουσείο δημοτικής εκπαίδευσης. Σ' αυτό θα εκτίθενται σχολικά αντικείμενα μιας άλλης εποχής, όπως παλιά θρανία, παλιοί πίνακες, παλιές έδρες, παλιά σχολικά βιβλία κ.α. Νομίζω ότι θα είναι ένας χώρος με πλούσιο ιστορικό υλικό, πολύτιμο για τους νεώτερους μαθητές.
Θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρξει ανταπόκριση, διότι δεν έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας. Ήδη το κτίριο έχει υποστεί σοβαρές φθορές και μέρα με τη μέρα καταστρέφεται. Αν δεν ληφθούν σύντομα πρωτοβουλίες, δεν μπορώ να εγγυηθώ για το μέλλον του.
Κατά καιρούς, οι εκάστοτε δημοτικές αρχές έχουν κάνει μελέτες για την επισκευή του, που παραμένουν στο συρτάρι μέχρι σήμερα. Θα μπορούσε κάποια από αυτές με την ανάλογη επικαιροποίηση να χρησιμοποιηθεί, ώστε το έργο να μπει σε πρόγραμμα».
Όπως αναφέρει ο Κ. Γαβαλάς, η κοινότητα από μόνη της, δεν έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει στην επιφανειακή έστω, συντήρηση του κτιρίου, αφού η ίδια δεν διαθέτει πόρους και ακόμη και τα λίγα χρήματα της πάγιας προκαταβολής που παίρνει, διατίθενται για πολύ συγκεκριμένες ενέργειες και δεν δικαιολογούνται άλλες παρεμβάσεις.
«Την πάγια προκαταβολή την έχω πάρει δύο φορές μόνο και δεν πρόκειται να το ξανακάνω. Την τελευταία φορά επιχείρησα με τα λεφτά αυτά να κάνω κάποιες εργασίες στο νεκροταφείο της περιοχής, όπου είχαν γίνει ζημιές από θεομηνία. Δυστυχώς, όμως, όταν πήγα να καταθέσω τα δικαιολογητικά, μου είπαν ότι η ενέργεια αυτή δεν είναι επιλέξιμη. Επέστρεψα τα χρήματα όπως ήταν και δεν ξανασχολήθηκα, γιατί δεν αξίζει τον κόπο. Είναι κατανοητό λοιπόν, πως όσο και να επιθυμούμε ως κοινότητα να κάνουμε παρεμβάσεις στο σχολείο, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν».
Μαρία Χατζηγεωργίου / εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ
