Με το ζεϊμπέκικο του Αρχάγγελου…

του Νίκου Αρβανίτη *

Ήταν αργά..Βγαίνοντας από το στούντιο της τηλεόρασης όπου πάλι μιλούσε για πολέμους και πολιτικές ξαφνικά τον είδε μπροστά του…Φιγούρα χαμένη στο χρόνο και τώρα να’τος πάλι στο παρόν να να τριγυρνάει σαν αερικό βαλκανικό, σαν βαλκανικό πνεύμα σε κείνα τα χώματα, στις ξεχασμένες πόλεις  και τα χωριά σβησμένα από τους χάρτες και τα ξεχασμένα νεοελληνικά βιβλία.

Ένας πλανόδιος γυρολόγος είναι, πραματευτής σε βαλκανικά πανηγύρια, αγωγιάτης από τη Μοσχόπολη, κυρατζής από την Καστοριά, έμπορος από την Κλεισούρα, θαμμένος από χρόνια στο κοιμητήρι του Ζέμουν και της Πέστης, πρόσφυγας από την Αγχίαλο, ποταμιάνος στον Δούναβη, Δυτικομακεδόνας και Ηπειρώτης φοιτητής στα πανεπιστήμια της Βιέννης, του Βουκουρεστίου και του Ιασίου που τον προσκάλεσαν πλούσιοι συμπατριώτες του για να μάθει γράμματα και να μην είναι μια ζωή υποτακτικός και ραγιάς.

Χρόνια βολοδέρνει μπλεγμένος με όλες τις βαλκανικές φυλές. Μπερδεμένα μέρη, ανακατωμένοι άνθρωποι, εθνικισμοί περίεργοι. Βαλκάνια θα πει πονεμένοι άνθρωποι αλλά και προπαγάνδες, παιχνίδια γεωπολιτικά, πόλεμοι και σκοτωμοί, Ευρωπαίοι που βλέπουν με μισό μάτι τους ανθρώπους και τους λαούς λες και εμείς δεν είμαστε προκομμένοι και δουλευταράδες. Προσκυνητής είναι και οι εκκλησιές γεμάτες τάματα όσες οι λαχτάρες και οι επιθυμίες του.

Ήξερα ότι τάμα το είχε να προσκυνήσει στα μέρη της Φρυγίας, στα μαρτυρικά χώματα της Μικράς Ασίας, και στην πόλη των Κολοσσών το Ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, το να βλάψουν καθόλου το Ναό του Αρχαγγέλου.

Μετά πορεύθηκε προς το Νέο Ρεύμα στην Εκκλησία των Ταξιαρχών, στα Μοσχονήσια στην ερειπωμένη εκκλησία του Ταξιάρχη πήγε ν’ανάψει κερί πριν την κάνουν μουσείο οι τούρκοι, και έμεινε αρκετά  Μανταμάδο της Λέσβου..

Ακούσθηκε ότι τον είδαν στο Κοσσυφοπέδιο και την Τσρνα Ρεκα πηγαίνοντας στο Αργυρόκαστρο για να δει το Ναό των Ταξιαρχών που διατηρεί στην είσοδό του την κτητορική επιγραφή ΕΚΤΙΣΘΗ ΕΚ ΒΑΘΡΩΝ ΤΟ 1828 και το εσωτερικό του διέσωσε παρά τους βανδαλισμούς των απίστων αλβανών το ξυλόγλυπτο τέμπλο και αρκετά τμήματα από την τοιχογράφηση της εκκλησίας.

Στα Βαλκάνια  όπου η ύπαρξη προηγείται σταθερά της ουσίας, και συνεπώς, δεν υπάρχει κανένας λόγος ο χρόνος να μετριέται με το ρολόι, όπως στις κοινές περιπέτειες, που αρχίζουν, κορυφώνονται και τελειώνουν με τη λογική σειρά που επιβάλει ο αντικειμενικός, ο μαθηματικός χρόνος..

Εκεί στην έρημη και παγωμένη λεωφόρο αυτοστρατευμένος σε ένα ιδανικό που μοιάζει να είναι το τελευταίο μέσα σε μια κοινωνία που μοιάζει να κατανάλωσε όλα τα ιδανικά της: το να περισώσεις το αρχικό, το παρθενικό βλέμμα που έριχνε η σκιά μας στον κόσμο, στην ζωή που έφυγε, σίγουρα είναι ένα ιδανικό που μετριάζει τη θλίψη αλλά σου δίνει και δύναμη για να συνεχίσεις. Ίσως τελικά η σωτηρία, έρθει μέσα από τη σωτηρία του βλέμματος. Όταν μάθουμε να βλέπουμε καλά, μπορούμε να ενεργούμε καλύτερα.

Μπαίνει στο παρεκκλήσι ανάβει ένα κερί στην εικόνα του Αρχαγγέλου..Την ίδια εικόνα που την έχει δει σε ένα ιατρείο και σε ένα βίντεο κλάμπ στη Κομοτηνή.Με το άγρυπνο βλέμμα του Ταξιάρχη βλοσυρό και τρυφερό μαζί να φροντίζει και να προστατεύει όσους αγαπάει..Η ρομφαία και τα σύμβολα εκεί…

Και η ελπίδα καλά φυλαγμένη μαζί με μυστικά επτασφράγιστα..

Καληνύχτα…

 * Ο Νίκος Αρβανίτης είναι διπλωματικός συντάκτης στο Βελιγράδι από το 1994, κατάγεται από την Κορώνη Μεσσηνίας, παντρεμένος στη Κομοτηνή, πατέρας του μικρού Ταξιάρχη που ήρθε με την θαυματουργή παρέμβαση και την Ευλογία του Μεγαλόχαρου Ταξιάρχη του Μανταμάδου.