Κατάληψη στο κτίριο της Περιφέρειας - Προκήρυξη για τις κινητοποίησεις του Σαββάτου
Παρέμβαση - κατάληψη στο κτίριο της Περιφερείας την ώρα που συνδεδρίαζε το Δημοτικό Συμβουλίο πραγματοποιήσε χθες το απόγευμα ομάδα ατόμων σε ένδειξη συμπαράστασης στο Νίκο Ρωμανό. Διέκοψαν το Δημοτικό Συμβουλίο και παρέμειναν στην αίθουσα συνεδριάσης αναρτώντας σχετικό πανό.
Σχετικά με τα γεγονότα του Σαββάτου λάβαμε την παρακάτω προκήρυξη από ομάδα των ατόμων που συμμετείχαν στην πορεία και στην κατάληψη του Δημαρχείου:
Είναι καιρός να παραδεχτούμε -με αφορμή την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού- ότι κάτι πάει στραβά σ’ αυτό τον κόσμο και ιδιαιτέρως σ’ αυτή τη χώρα. Ας μη μακρηγορούμε θεωρητικά για τους σκοπούς της απεργίας πείνας και τις γελοιότητες που προτείνονται ως λύσεις. Ο 21 ετών Ν. Ρωμανός, το κωλόπαιδο των «Βορείων προαστίων» (που απαρνήθηκε, στο όνομα των αξιών του, όλα αυτά για τα οποία άλλοι πουλάνε την ίδια τους την ψυχή), ο «ληστής τραπεζών» (που όλοι τις μισούν επειδή μας πίνουν το αίμα, αλλά μπροστά στη δουλικότητά και τις ενοχές τους, σήμερα υπερασπίζονται) μένει σήμερα στην ιστορία ως ο άνθρωπος που επιτέλους (σ’ αυτή τη χώρα) αναλαμβάνει, βάζοντας το σώμα του μπροστά μέχρι τελικής πτώσης, την βαριά πολιτική ευθύνη να καλέσει την κοινωνία σε γενικευμένη εξέγερση για να ανακόψει το καταστροφικό σκοτάδι που εξαπλώνεται. Αυτός είναι ο αγώνας ενάντια στον παραλογισμό της εξουσίας και το θάνατο.
Ανταποκρινόμενες και ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμά του, στις 5 Δεκέμβρη καταλάβαμε το Δημαρχείο Μυτιλήνης με σκοπό να επανοικειοποιηθούμε ένα χώρο στο κέντρο της πόλης, μετατρέποντάς τον σε κέντρο αγώνα. Την ίδια στιγμή, το κίνημα αλληλεγγύης συνεχίζει να απλώνεται διεθνώς: διευρύνεται με δεκάδες παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις και καταλήψεις δημόσιων κτηρίων.
ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ;
Απέναντι μας στέκει με πρωτοφανές θράσος μια κρατική-κυβερνητική μαφία μεγαλο-απατεώνων, απαρτιζόμενη από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκουπίδια της μεταπολίτευσης, προσπαθώντας με αναίσχυντο τρόπο να μας πείσει ότι η δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα είναι ανεξάρτητη. Η λίστα με τα ακροδεξιά αυτά αληταριά είναι πολύ μεγάλη: ξεκινάει από τους θιασώτες της δήθεν ανεξάρτητης «δικαιοσύνης» και εκτείνεται μέχρι τους ανισόρροπους ακροδεξιούς που με τον πιο ξετσίπωτα εκδικητικό τρόπο βγάζουν το ρεβανσιστικό τους μίσος. Όλοι μαζί, επιτίθενται στους ανθρώπους που διατηρούν ζωντανή τη φλόγα της αξιοπρέπειας, του περί δικαίου αισθήματος και των αξιών για έναν ανθρώπινο κόσμο (που εκ των πραγμάτων πλέον περνάει μέσα από την επανάσταση ολόκληρης της κοινωνίας) στην περίοδο της κρίσης.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η ένστολη συμμορία που χαριτωμένα αποκαλείται «αστυνομία»: οι κουκουλοφόροι ψηφοφόροι της χρυσής αυγής, που έχοντας τη λευκή επιταγή που τους έχει δοθεί από τους προαναφερθέντες προβαίνουν σε μια ασύδοτη κάλυψη της δικής τους αιμοδιψούς μανίας. Αν και αργοπορημένα, η Μυτιλήνη συναντά το πραγματικό πρόσωπο της συμμορίας της ΕΛ.ΑΣ, που με σχετικά φρέσκια την πίκρα από την αλλεπάλληλη καταστροφή των γραφείων των ομοϊδεατών τους από το αντιφασιστικό κίνημα, αποφάσισε να υπερασπιστεί τα γραφεία (αφού κανένας πολίτης δεν ενδιαφέρθηκε, προς τιμήν του, να το κάνει) μεταφέροντας το δόγμα της μηδενικής ανοχής στη Λέσβο.
Πάνοπλοι πλέον, χωρίς διακριτικά, χτυπάνε άοπλους πολίτες, κάνουν βίαιες προληπτικές προσαγωγές, ξυλοκοπούν δημοσιογράφους, κυνηγούν πιτσιρικάδες για μικροποσότητες κάνναβης ενώ είναι οι ίδιοι βασικοί κρίκοι της αλυσίδας των καρτέλ του λευκού θανάτου (όπως φάνηκε και από τα πρόσφατα γεγονότα της Λήμνου). Πλέον, επελαύνουν καθημερινά και επιχειρούν την εμπέδωση ενός κλίματος τρομοκρατίας και μπατσοκρατίας με τα ανθρωποειδή που είναι γνωστά ως «ασφ-αλίτες». Ο ψευτο-τσαμπουκάς και το θράσος όλων αυτών έφτασε στην άγρια καταστολή της πορείας της 6ης Δεκέμβρη, όπου κατέληξαν να ρίχνουν τις καρκινογόνες χημείες τους μέσα στον κλειστό χώρο του Δημοτικού Θεάτρου, και σε μια άλλη περίπτωση να πετάξουν στη θάλασσα διαδηλώτρια την οποία στη συνέχεια συνέλαβαν με χειροπέδες.
Αντίθετα από την διακινούμενη για λόγους ψηφοθηρίας αφήγηση, η κατάληψη του Δημοτικού Θεάτρου, που αν δεν υπήρχε είναι προφανές ότι ο δήμαρχος της πόλης θα ήταν άφαντος, κατάφερε τελικά να απελευθερώσει τους προσαχθέντες διαδηλωτές από την ομηρία των ένστολων τραμπούκων.
Αλλά δεν ξέρουν ότι μόλις άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η εκτός Μυτιλήνης διμοιρία των ένστολων τραμπούκων δεν είναι ικανή να κάμψει το ποτάμι της κοινωνίας που είναι έτοιμο να τα παίξει όλα για όλα προκειμένου να αφήσει, αντί για καμένη γη, έναν κόσμο ανθρώπινο: έναν κόσμο όπου η αλληλεγγύη, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία και η ομορφιά θα κυριαρχεί.
Οι φτηνοί διασκεδαστές του κράτους δεν είναι πλέον μόνο γελοίοι αλλά και επικίνδυνοι. Τα δόντια μας θρυμματίζονται από το σφίξιμο στην ιδέα του πόσο αδίστακτο μπορεί να γίνει ένα κράτος. Αλλά το κράτος δεν είναι τίποτα – και η κοινωνία είναι τα πάντα. Οι τίτλοι του τέλους θα είναι εκτενείς και θα μας χωράνε όλους, με μια μόνο διαφορά: εμείς αξιώνουμε τη συμμετοχή μας στους αρχικούς τίτλους ενός κόσμου που έρχεται.
- Έξοδο στο Ρωμανό – Έφοδο στον ουρανό
- Κραυγή ασφυξίας για μια ανάσα ελευθερίας
- Αλληλεγγύη στους αναρχικούς απεργούς πείνας – δύναμη στο Ν. Ρωμανό ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ
Κάποιοι και Κάποιες από τις κινηματικές διαδικασίες της Λέσβου
Υ.Γ : Το μόνο σίγουρο που δεν μπορεί να κάνει ο θεός άμα κατέβει είναι να σώσει την δυστυχώς συντοπίτικη ομοφοβική κοπριά, με το πλούσιο οικογενειακό δέντρο σε ταγματασφαλίτες, χίτες και ρουφιάνους, που ακούει στο όνομα Χ. Αθανασίου.
Υ.Γ.2: Σε αντιδιαστολή με τη μικροπρέπεια των υπολοίπων μαγαζιών, το ΣΕΑΛ κατάφερε να υπενθυμίσει ότι όταν υπάρχουν εποχές που παραπέμπουν σε χούντες, θα υπάρχουν και άνθρωποι που θα ανοίγουν τις πόρτες των σπιτιών τους για να υποδεχτούν τους κυνηγημένους από την εξουσία. Οι υπόλοιποι ας ξέρουν ότι η ύβρις καταλήγει πάντοτε σε δίκη. Τέλος, ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ζεστή αγκαλιά στους ανιδιοτελείς ανθρώπους που προσέφεραν την ψυχική αλλά και υλική τους υποστήριξη στην κατάληψη του Δημαρχείου. Τα τρόφιμα, η ενθάρρυνσή τους, τα ωραία τους βλέμματα είναι ό,τι μας έχει απομείνει για να κρατηθούμε όρθιοι στην εποχή της βαρβαρότητας. Τους αγαπάμε.
