Στην άσφαλτο κουρσάρος…

του Κώστα Βελούτσου *

Έχουν περάσει κάπου 10 ημέρες,  από τότε που με πήρε τηλέφωνο συγγενής μου και μου είπε για έναν 17χρονο γιο φίλου μου που χτύπησε με το μηχανάκι του. Το έγραψαν άλλωστε και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης.

Αμέσως  έτρεξα δίπλα του και έμαθα από πρώτο χέρι το πώς έγινε το τροχαίο. Όταν πήγα στο νοσοκομείο ήταν διασωληνωμένος  και στη Μ.Ε.Θ. του Βοστάνειου.  Έζησα από κοντά εκείνο το άκρως εφιαλτικό 24ωρο ως ότου του πουν οι γιατροί ότι έχει ξεπεράσει κάθε κίνδυνο κι άλλη μια θυσία στο Μόλωχ της ασφάλτου απετράπη, έστω και την τελευταία στιγμή.  

Δεν θα ξεχάσω όμως την αγωνία και των δυο γονιών ειδικότερα της μητέρας που ήταν μαζί του από την πρώτη στιγμή προσφέροντας τις βοήθειες της λέγοντας μου ότι «εκείνη την ώρα που τον είδα αιμόφυρτο  στον δρόμο, δεν ήμουνα εγώ δεν μπορούσα να είμαι εγώ βλέποντας  την ζωή του γιου μου να κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή, να μην κάνω κάτι…..» Κι έκανε πολλά.

Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να δώσω  συμβουλές  προς κάθε κατεύθυνση, ούτε να το παίξω ειδικός που έτσι κι αλλιώς δεν είμαι.

Σαφώς και οι αιτίες είναι πολλές που μπορεί ένα παιδί ένας νέος αυτής της ηλικίας να υπερβεί τα όριά του που είναι απεριόριστα  και το κακό που πάντα παραμονεύει να τον «αγγίξει» με οδυνηρές συνέπειες για όλους. Υπάρχει όμως και αυτός ο απρόβλεπτος παράγοντας όπως,  το τραγικό –ίσως να είναι επιεικής όρος- οδικό δίκτυο ειδικότερα στα νησιά.  Τα προβλεπόμενα μέτρα ασφάλειας από τους αναβάτες των μοτοποδηλάτων συνήθως δεν υπάρχουν. Κι αυτό στα χωριά του νησιού μας είναι εντονότατο με την ανέχεια ίσως των αρχών.  Το γιατί - αν υπάρχει- δεν το γνωρίζω.

Κι όλα αυτά κατά  τους καλοκαιρινούς μήνες, που το αλκοόλ ρέει άφθονο και η νεανική  διασκέδαση συχνά πυκνά χτυπάει κόκκινο  φτάνοντας  στο ναδίρ, όχι μόνο εδώ αλλά παντού.

 Το τι γίνεται στα Μάλια της Κρήτης από νέους Άγγλους τουρίστες που ζουν κι αναπνέουν για 10 ημέρες διακοπών με τσίτα τα γκάζια, είναι γνωστό παντού. Παρόμοια κατάσταση και στο Φαληράκι της Ρόδου και σ’ άλλες περιοχές της τουριστικής Ελλάδας. Η κατάσταση τραγική και το κυριότερο ανεξέλεγκτη. Κι εδώ ταιριάζει απόλυτα ίσως η στέρηση επαγγελματισμού  σε όλα τα επίπεδα από κάθε είδους επιτήδειου, που μπροστά στο βωμό του κέρδους και της αρπαχτής, όλα τα θυσιάζουν.  Αλλά ας μην πάμε μακριά. Συμβαίνουν και δίπλα μας, κοντά μας κι εμείς κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά ως πολίτες που κοιτάμε μόνο την δουλειά μας.

 Κάθε χρόνο  ακριβώς τα ίδια για μην πω χειρότερα και η χώρα μας να  κατέχει άλλη μια θέση ψηλά, στα τροχαία ατυχήματα.  Ευθύνες σαφώς και υπάρχουν αλλά θα σταθώ μόνο στην έλλειψη παιδείας και συγκεκριμένα της οδικής που από παιδιά έπρεπε να είχαμε.

 Πλαστά διπλώματα, γνωστοί που θα βοηθήσουν αν κάτι στραβώσει, και παρακάλια για να σβηστεί μια κλήση είναι κάποια από τα πολλά που όλοι μας, λίγο –πολύ,  κάναμε.   Άλλωστε σε μια χώρα που θεωρείται από πολλούς ως άντρο της παρανομίας όλα είναι πιθανά και δυστυχώς συμβαίνουν…

* Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών.

Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του :  «Σεργιάνι στη ζωή»  και "Τελευταία Φορά"